project Κοινωνικής Τέχνης «Το Σύμβολο της
Αμοιβαιότητας» ή «Κρεμάστρες του Δημόσιου Χώρου».
Τι είναι: Στο project «Κρεμάστρες του
Δημόσιου Χώρου» παρουσιάζεται ένα μοντέλο/αντικείμενο κοινής χρήσης κατασκευασμένο
από ξύλο, μέταλλο ή ανακυκλώσιμα υλικά, φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο ώστε οι
κάτοικοι των πόλεων να μπορούν να το χρησιμοποιούν. Τα μέρη του
αντικειμένου μπορούν να συναρμολογηθούν -με ποικίλους τρόπους και από τον
καθένα από εμάς- πάνω στη βασική μορφή. Το έργο μπορεί να χαρακτηριστεί ως
«ζωντανό γλυπτό» το οποίο οφείλει να προσφέρει μια λειτουργία στην
κοινότητα, μεταμορφώνοντας το δημόσιο χώρο από μια εικόνα βαρβαρότητας σε μια
εικόνα τρυφερότητας. Οι διαστάσεις του έργου δεν υπερβαίνουν τα 180 εκ. σε ύψος και η βάση
εμπεριέχεται σε ένα νοερό κύκλο με διάμετρο 90 εκ.
Σκοπός: Το έργο αυτό έχει σα σκοπό
τη δημιουργία ενός νέου τρόπου και χώρου συγκέντρωσης και ανταλλαγής
ρούχων, αγαθών ή τροφίμων, υλοποιημένο με ένα λειτουργικό τρόπο με γνώμονα
τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, εμπνέοντας σε αυτόν και την κοινωνία το πνεύμα
της αλληλεγγύης, της βοήθειας και της ανταλλαγής που τόσο έντονα αναδεικνύεται
στη σημερινή πραγματικότητα, σημειώνει η δημιουργός του Ελένη Πολυχρονάτου
.Η μορφή: Το έργο έχει αυτή τη μορφή ώστε να υπάρχει
απλότητα στη κατασκευή. Τρεις (3)ευθείες δεμένες στη μέση φτιάχνουν την
Κρεμάστρα του Δημόσιου Χώρου, την οποία καθένας από μας και με ό,τι διαθέτει,
μπορεί να κατασκευάσει.
Η διαδραστικότητα: Δυο έννοιες που αποδίδουν την
ιδιότητα που παρουσιάζει το project είναι
η ρευστότητα και η συλλογικότητα. Οι «Κρεμάστρες του
Δημόσιου Χώρου» ή « το Σύμβολο της Αμοιβαιότητας»,δεν χρησιμοποιεί τον Δημόσιο
Χώρο απλώς ως «εκθεσιακό» χώρο. Είναι μια μορφή τέχνης που διαμορφώνεται μέσα
από τη συμμετοχή των διάφορων χρηστών και, κατά συνέπεια, δεν τελειώνει ποτέ.
Κάθε χρήστης έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει στο έργο /βασικό μοντέλο,
αλλάζοντας πολλές φορές την όψη και την λειτουργία του.
Γιατί από τους καλλιτέχνες: Κάτω από τις νέες
κοινωνικές εξελίξεις, τίθεται εντονότερα ένα πολλαπλό ερώτημα για το ποια
είναι η κοινωνική ευθύνη του καλλιτέχνη, ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης στην
κοινωνία, αν η τέχνη είναι ευεργετική ή όχι και αν μπορεί να οδηγηθεί ώστε να
είναι. Στις μέρες μας πολλοί καλλιτέχνες προσπαθούν να απαντήσουν σ’ αυτό
το ερώτημα και έχουν θέσει τις βάσεις για μια τέχνη με κοινωνικό χαρακτήρα που
απευθύνεται στο ευρύ κοινό και την άμεση σχέση του καλλιτέχνη με τους
συνανθρώπους του. Ήδη τα κινήματα του μεταμοντερνισμού, μπροστά στην κρίση των
αξιών της σύγχρονης κοινωνίας αντιπαρέθεσαν την άποψη ότι «η ηθική του
μέλλοντος θα είναι η αισθητική». Το νέο ερώτημα που προκύπτει, πρακτικά και
θεωρητικά, αναφέρεται πλέον στους τρόπους με τους οποίους η αισθητική στη ζωή
των ανθρώπων συμβάλλει στη διαμόρφωση της ατομικής και συλλογικής συνείδησης.
Ο Mikel Dufrenne έχει αναφέρει ότι “σ’ αυτόν τον απάνθρωπο
κόσμο, σ’ αυτόν τον κόσμο της αθλιότητας του καταναγκασμού και της καταπίεσης,
διαφαίνεται κάποια λάμψη με την τέχνη, με τη δύναμη και τη μαγεία της
τέχνης” και ο Robert Irwin έχει υπογραμμίσει ότι “ίσως ο
μελλοντικός ρόλος του καλλιτέχνη θα είναι να δρα άμεσα ως ο ρυθμιστής των
ποιοτήτων της ζωής μας. Ποιότητα όχι με την έννοια του συμπληρωματικού, όπως
είναι τώρα, αλλά με εκείνη του κριτηρίου για όλα τα ζητήματα του σχεδιασμού”.
Τα 12 αρχικά έργα θα εκτεθούν και θα τοποθετηθούν
σε επιλεγμένα σημεία του Δήμου Κορυδαλλού και στον Άξονα
Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων. Το πρότζεκτ θα συνεχίσει και θα απλωθεί σε
άλλους δήμους, με νέα έργα/εκδοχές πάνω στο ίδιο μοντέλο/σύμβολο από
άλλους καλλιτέχνες.
