ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ / ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΕΤΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΕΜΣΤ
Είναι να απορεί κανείς με την ωμότητα με την οποία παρεμβαίνει στο ΕΜΣΤ η Κυβέρνηση, πράγμα που έγινε ακόμη και με την φυσική παρουσία του Γενικού Γραμματέα Σύγχρονου Πολιτισμού του ΥΠΠΟΑ κ. Γιατρομανωλάκη στη συνεδρίαση του ΔΣ του ΕΜΣΤ στις 2/12/2019. Με τις παρεμβάσεις του ο ΓΓΣΠ του ΥΠΠΟΑ, διαμόρφωσε την στρατηγική του Μουσείου ως προς τον προσανατολισμό των εκθέσεων του ΕΜΣΤ, όπως επίσης και ως προς την αναγκαιότητα εκμίσθωσης χώρων του ΕΜΣΤ όχι μόνο σε επιχειρηματίες εστίασης αλλά και σε επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Τέχνη.
Οι παρεμβάσεις του Γενικού Γραμματέα Σύγχρονου Πολιτισμού του ΥΠΠΟΑ, ουσιαστικά επιβεβαιώνουν τί εννοεί η Κυβέρνηση με την «υπεκμίσθωση χώρων» του ΕΜΣΤ, ρύθμιση που άρον – άρον θεσμοθέτησε η Κυβέρνηση στο (άσχετο) νομοσχέδιο «Κατεπείγουσες ρυθμίσεις αρμοδιότητας των Υπουργείων Υγείας, Εσωτερικών,Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων και άλλες διατάξεις» πριν λίγες μέρες, με την οποία θωρακίζεται και νομοθετικά η αποδόμηση και εκποίηση του ΕΜΣΤ, αφού μεγάλο μέρος του θα μισθώνεται σε ιδιώτες για την προβολή των συλλογών τους.
Πρακτικά, αλλάζει θεσμικά ο δημόσιος κοινωνικός χαρακτήρας του ΕΜΣΤ και τίθεται απροκάλυπτα στην υπηρεσία της πολιτιστικής βιομηχανίας και των συμφερόντων της.
Ο Γενικός Γραμματέας Σύγχρονου Πολιτισμού του ΥΠΠΟΑ, κ. Γιατρομανωλάκης, στην
συνεδρίαση του ΔΣ του ΕΜΣΤ εντελώς κυνικά και ωμά έθεσε προ τετελεσμένων το ΔΣ
του ΕΜΣΤ, απαίτησε για το 2020 ένα κύκλο εκθέσεων αφιερωμένων σε συλλέκτες διεθνούς εμβέλειας, ώστε να ανοίξει ο κύκλος μετακλήσεων εξωτερικών επιμελητών «διεθνούς κύρους» όπως ειπώθηκε, προσδιορίζοντας μάλιστα και το ποιοί, όπως ποιές συλλογές ιδιωτών θα παρουσιάσει το ΕΜΣΤ. Δήλωσε μάλιστα ότι «…Η δική μου άποψη σε σχέση με την συμμετοχή των επιμελητών, αυτοί είναι οι “θεματοφύλακες” της μόνιμης συλλογής»!!! Το ΕΜΣΤ γίνεται εργαλείο λανσαρίσματος ιδιωτικών συλλογών, μετατρέπεται σε έναν από τους παρόχους «στέγης» σε συλλέκτες και κατ΄επέκταση στους δικούς τους επιμελητές.
Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ το ΕΜΣΤ εξελίσσεται σε ένα εμπορικό εκθετήριο των συλλογών των συλλεκτών, ένα μουσείο promoter, προκείμενου τα έργα που έχουν στην κατοχή τους οι συλλέκτες να αποκτούν υψηλή προστιθέμενη αξία στην αγορά και το εμπόριο τέχνης. Το ΕΜΣΤ -όπως εξελίσσεται- θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί ART MALL.
Από τον ιδρυτικό νόμο για το ΕΜΣΤ το 1997, η ασαφής και στρεβλή φυσιογνωμία - του Μουσείου δεν ήταν τυχαία: Στη «μετά Μάαστριχτ» εποχή όλα ετοίμαζαν τον δρόμο της
παράδοσής του στους ιδιώτες. Με αποκορύφωμα φυσικά το 2013, όπου ενώ είχε εγκριθεί και προβλεφθεί το ποσό των 3.700.000 ευρώ για την ολοκλήρωση της Μουσειολογικής μελέτης, ουδέποτε εκταμιεύτηκε. Φάνηκε πως ήταν όλα προσχεδιασμένα και σκόπιμα. Τα πράγματα προχώρησαν με οργανωμένο τρόπο και συνενοχή όλων των πολιτικών προσώπων που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, ώστε να φέρουν το «Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος» ως μονόδρομο.
Σήμερα αναιρείται, με αυτόν τον τρόπο, ακόμα και αυτός ο ασαφής και στρεβλός ιδρυτικός Νόμος του 1997. (Ασαφής και στρεβλός ως προς τον προσανατολισμό που δίνει στη φυσιογνωμία του ΕΜΣΤ). Τελικά το ΕΜΣΤ θα είναι ένα Μουσείο «Συλλογών», όπως ακριβώς ΔΕΝ θα έπρεπε να είναι, μια και αυτός ο ρόλος ανήκει σε άλλα Μουσεία ή Πινακοθήκες. Ένα Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης πρέπει να αγκαλιάζει, να αναδεικνύει και να μελετά την Αισθητική αλλά και άλλες πλευρές, της Τέχνης που γίνεται ΣΗΜΕΡΑ, στη χώρα όπου βρίσκεται. Απεμπολείται πλέον -όπως προκύπτει από τα πρακτικά ο δημόσιος χαρακτήρας του ως Μουσείο, όπου η σύγχρονη τέχνη επικοινωνεί με την σύγχρονη καλλιτεχνική παραγωγή. Το πλέγμα των εκθεσιακών δράσεων του ΕΜΣΤ, με τις προτάσεις της κυβέρνησης και του Γενικού Γραμματέα Σύγχρονου Πολιτισμού του Υπουργείου Πολιτισμού, εναρμονίζει και θωρακίζει το πλαίσιο της σύνδεσης της τέχνης με την επιχειρηματικότητα, την σχέση ωφέλειας-κέρδους. Από το πρόγραμμα των εκθεσιακών
δράσεων του ΕΜΣΤ απουσιάζουν οι 6.800 εικαστικοί καλλιτέχνες της χώρας. Οι όποιες επιλεκτικές επιλογές Ελλήνων καλλιτεχνών για εκθέσεις στο ΕΜΣΤ, είναι για ξεκάρφωμα και για να χρυσώνουν το χάπι στον καλλιτεχνικό κόσμο. Οι εικαστικοί καλλιτέχνες και γενικότερα ο κόσμος της Τέχνης πάλεψε από το 1964 για την ίδρυση του ΕΜΣΤ, με σκοπό να υπηρετήσει τις ανάγκες της σύγχρονης τέχνης και της σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας της χώρας μας. Αντίθετα σήμερα, το μήνυμα είναι σαφές από το ΥΠΠΟΑ: Το ΕΜΣΤ -όσο και αν το κράτος έχει ξοδέψει για αυτό δεκάδες εκατομμύρια ευρώ και το Μουσείο λέγεται κατ’ επίφαση «δημόσιο» - είναι ένα Μουσείο που θα λειτουργεί στα πλαίσια της αγοράς, των συλλεκτών και των μεγαλεμπόρων της τέχνης, και οι οποίοι θα επιβάλουν τους δικούς τους οικονομικούς αλλά και αισθητικούς κανόνες.
Σε ποιόν ανήκει τελικά το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης;
Είναι να απορεί κανείς με την ωμότητα με την οποία παρεμβαίνει στο ΕΜΣΤ η Κυβέρνηση, πράγμα που έγινε ακόμη και με την φυσική παρουσία του Γενικού Γραμματέα Σύγχρονου Πολιτισμού του ΥΠΠΟΑ κ. Γιατρομανωλάκη στη συνεδρίαση του ΔΣ του ΕΜΣΤ στις 2/12/2019. Με τις παρεμβάσεις του ο ΓΓΣΠ του ΥΠΠΟΑ, διαμόρφωσε την στρατηγική του Μουσείου ως προς τον προσανατολισμό των εκθέσεων του ΕΜΣΤ, όπως επίσης και ως προς την αναγκαιότητα εκμίσθωσης χώρων του ΕΜΣΤ όχι μόνο σε επιχειρηματίες εστίασης αλλά και σε επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Τέχνη.
Οι παρεμβάσεις του Γενικού Γραμματέα Σύγχρονου Πολιτισμού του ΥΠΠΟΑ, ουσιαστικά επιβεβαιώνουν τί εννοεί η Κυβέρνηση με την «υπεκμίσθωση χώρων» του ΕΜΣΤ, ρύθμιση που άρον – άρον θεσμοθέτησε η Κυβέρνηση στο (άσχετο) νομοσχέδιο «Κατεπείγουσες ρυθμίσεις αρμοδιότητας των Υπουργείων Υγείας, Εσωτερικών,Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων και άλλες διατάξεις» πριν λίγες μέρες, με την οποία θωρακίζεται και νομοθετικά η αποδόμηση και εκποίηση του ΕΜΣΤ, αφού μεγάλο μέρος του θα μισθώνεται σε ιδιώτες για την προβολή των συλλογών τους.
Πρακτικά, αλλάζει θεσμικά ο δημόσιος κοινωνικός χαρακτήρας του ΕΜΣΤ και τίθεται απροκάλυπτα στην υπηρεσία της πολιτιστικής βιομηχανίας και των συμφερόντων της.
Ο Γενικός Γραμματέας Σύγχρονου Πολιτισμού του ΥΠΠΟΑ, κ. Γιατρομανωλάκης, στην
συνεδρίαση του ΔΣ του ΕΜΣΤ εντελώς κυνικά και ωμά έθεσε προ τετελεσμένων το ΔΣ
του ΕΜΣΤ, απαίτησε για το 2020 ένα κύκλο εκθέσεων αφιερωμένων σε συλλέκτες διεθνούς εμβέλειας, ώστε να ανοίξει ο κύκλος μετακλήσεων εξωτερικών επιμελητών «διεθνούς κύρους» όπως ειπώθηκε, προσδιορίζοντας μάλιστα και το ποιοί, όπως ποιές συλλογές ιδιωτών θα παρουσιάσει το ΕΜΣΤ. Δήλωσε μάλιστα ότι «…Η δική μου άποψη σε σχέση με την συμμετοχή των επιμελητών, αυτοί είναι οι “θεματοφύλακες” της μόνιμης συλλογής»!!! Το ΕΜΣΤ γίνεται εργαλείο λανσαρίσματος ιδιωτικών συλλογών, μετατρέπεται σε έναν από τους παρόχους «στέγης» σε συλλέκτες και κατ΄επέκταση στους δικούς τους επιμελητές.
Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ το ΕΜΣΤ εξελίσσεται σε ένα εμπορικό εκθετήριο των συλλογών των συλλεκτών, ένα μουσείο promoter, προκείμενου τα έργα που έχουν στην κατοχή τους οι συλλέκτες να αποκτούν υψηλή προστιθέμενη αξία στην αγορά και το εμπόριο τέχνης. Το ΕΜΣΤ -όπως εξελίσσεται- θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί ART MALL.
Από τον ιδρυτικό νόμο για το ΕΜΣΤ το 1997, η ασαφής και στρεβλή φυσιογνωμία - του Μουσείου δεν ήταν τυχαία: Στη «μετά Μάαστριχτ» εποχή όλα ετοίμαζαν τον δρόμο της
παράδοσής του στους ιδιώτες. Με αποκορύφωμα φυσικά το 2013, όπου ενώ είχε εγκριθεί και προβλεφθεί το ποσό των 3.700.000 ευρώ για την ολοκλήρωση της Μουσειολογικής μελέτης, ουδέποτε εκταμιεύτηκε. Φάνηκε πως ήταν όλα προσχεδιασμένα και σκόπιμα. Τα πράγματα προχώρησαν με οργανωμένο τρόπο και συνενοχή όλων των πολιτικών προσώπων που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, ώστε να φέρουν το «Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος» ως μονόδρομο.
Σήμερα αναιρείται, με αυτόν τον τρόπο, ακόμα και αυτός ο ασαφής και στρεβλός ιδρυτικός Νόμος του 1997. (Ασαφής και στρεβλός ως προς τον προσανατολισμό που δίνει στη φυσιογνωμία του ΕΜΣΤ). Τελικά το ΕΜΣΤ θα είναι ένα Μουσείο «Συλλογών», όπως ακριβώς ΔΕΝ θα έπρεπε να είναι, μια και αυτός ο ρόλος ανήκει σε άλλα Μουσεία ή Πινακοθήκες. Ένα Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης πρέπει να αγκαλιάζει, να αναδεικνύει και να μελετά την Αισθητική αλλά και άλλες πλευρές, της Τέχνης που γίνεται ΣΗΜΕΡΑ, στη χώρα όπου βρίσκεται. Απεμπολείται πλέον -όπως προκύπτει από τα πρακτικά ο δημόσιος χαρακτήρας του ως Μουσείο, όπου η σύγχρονη τέχνη επικοινωνεί με την σύγχρονη καλλιτεχνική παραγωγή. Το πλέγμα των εκθεσιακών δράσεων του ΕΜΣΤ, με τις προτάσεις της κυβέρνησης και του Γενικού Γραμματέα Σύγχρονου Πολιτισμού του Υπουργείου Πολιτισμού, εναρμονίζει και θωρακίζει το πλαίσιο της σύνδεσης της τέχνης με την επιχειρηματικότητα, την σχέση ωφέλειας-κέρδους. Από το πρόγραμμα των εκθεσιακών
δράσεων του ΕΜΣΤ απουσιάζουν οι 6.800 εικαστικοί καλλιτέχνες της χώρας. Οι όποιες επιλεκτικές επιλογές Ελλήνων καλλιτεχνών για εκθέσεις στο ΕΜΣΤ, είναι για ξεκάρφωμα και για να χρυσώνουν το χάπι στον καλλιτεχνικό κόσμο. Οι εικαστικοί καλλιτέχνες και γενικότερα ο κόσμος της Τέχνης πάλεψε από το 1964 για την ίδρυση του ΕΜΣΤ, με σκοπό να υπηρετήσει τις ανάγκες της σύγχρονης τέχνης και της σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας της χώρας μας. Αντίθετα σήμερα, το μήνυμα είναι σαφές από το ΥΠΠΟΑ: Το ΕΜΣΤ -όσο και αν το κράτος έχει ξοδέψει για αυτό δεκάδες εκατομμύρια ευρώ και το Μουσείο λέγεται κατ’ επίφαση «δημόσιο» - είναι ένα Μουσείο που θα λειτουργεί στα πλαίσια της αγοράς, των συλλεκτών και των μεγαλεμπόρων της τέχνης, και οι οποίοι θα επιβάλουν τους δικούς τους οικονομικούς αλλά και αισθητικούς κανόνες.
Το ερώτημα που τίθεται είναι:
Ποιός πρέπει να είναι ο χαρακτήρας ενός δημόσιου Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης;
Και σε ποιόν ανήκει τελικά;
Ποιός πρέπει να είναι ο χαρακτήρας ενός δημόσιου Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης;
Και σε ποιόν ανήκει τελικά;
