Το ερώτημα τίθεται με τόνο ανακριτικό…. Μα υπάρχει
άνθρωπος, αυτή την περίοδο που να μη θέλει να αλλάξει τη ζωή του; Υπάρχει
περίπτωση να τους πεις όχι;
Αν σου παρουσιαζόταν μια ευκαιρία να προωθήσεις
τον εαυτό σου και να πετύχεις, θα την πετούσες; Πάλι δεν υπάρχει περίπτωση
να πεις όχι.
Η παλιά μου φίλη από τη σχολή Μαρίνα, με θυμήθηκε μετά από
καιρό, που είχαμε χαθεί να βρεθούμε επιτέλους για καφέ. Αυτή δούλευε όλο το
καλοκαίρι στην επαρχία, σε ένα γραφείο, κάνοντας τη μόνη δουλειά, που έχει
απομείνει να κάνει ένας μηχανικός αυτή την περίοδο, δηλαδή
να τακτοποιεί αυθαίρετα. Μια διαδικασία τρισάθλια και υποτιμητική,
για έναν μηχανικό, που όποιος δεν έχει κάτσει να ασχοληθεί με τις λεπτομέρειες
αυτού του νομοσχέδιου-άρπα κόλλα, δεν πρόκειται να καταλάβει ποτέ.
Μες τη γνωστή γκρίνια και κατήφεια η Μαρίνα, αυτή που την
έχει πιάσει εδώ και 2 χρόνια, “Τον είδες τον καινούριο νόμο που μας φορολογεί
από το μηδέν με 30%; Καταλαβαίνεις τί σημαίνει για εμάς αυτό;”
”Καταλαβαίνω, Μαρίνα μου πώς δεν καταλαβαίνω; “….. “Και του χρόνου
κλείνουμε και πενταετία και θα πληρώνουμε και διπλά στο ΤΣΜΕΔΕ”….. “Θέλουν να
μας διώξουν από το επάγγελμα ή να μας κάνουν να μεταναστεύσουμε”
Μου είχε πει ότι ήθελε να συναντηθούμε για να μου δείξει και
κάτι ενδιαφέρον. Δεν πολυψιλιάστηκα. Στο δρόμο για την καφετέρια, άρχισε να μου
λέει ότι βρήκε κάτι για να συμπληρώνει το εισόδημα. Μόλις μπήκαμε μέσα,
ανεβήκαμε στο πατάρι και εκεί βρήκαμε ένα σωρό φιλικά άτομα, να φαίνονται πολύ
πολυάσχολα με τα λάπτοπ τους και τις έγχρωμες παρουσιάσεις τους.
Και αρχίζει η παραμύθα. Ο Γιάννης 38 χρονών με πολλά τατουάζ
στα χέρια, έχει αλλάξει πλέον η ζωή του. Έπρεπε να τον βλέπατε πιο παλιά. Εμείς
δεν είμαστε πυραμίδα. Ή μάλλον είμαστε αλλά όχι σαν τις άλλες. Εδώ βοηθάει ο
παλιός το νεότερο να βγάλει περισσότερα λεφτά από αυτόν. “Αν δεν πίστευα σε
αυτό” δεν θα σου το πρότεινα, μου λέει η φίλη (να σου πετύχει).Εκπτώσεις σε
ταξιδιωτικά πακέτα πουλάμε. Μπαίνεις με μια συνδρομή και μια μπροστάντζα, αλλά
αν καταφέρεις να βάλεις 4 άτομα μέσα δεν πληρώνεις πια τίποτα, και μετά όσο πιο
πολλά άτομα βάζεις τόσο πιο πολλά λεφτά βγάζεις. Και να σου και τα αυτοκίνητα,
και να σου και τα ταξίδια, και να σου και τα σπα, και οι εκπτώσεις στα μαγαζιά.
Ζαλίστηκα. “Μα ρε παιδιά..” ψελλίζω τις αντιρρήσεις μου.
Είχαν την απάντηση στα πάντα. Το ποιηματάκι το είχαν μάθει απ’ έξω. Ποντάρουν
στις αντιστάσεις σου που είναι μειωμένες αυτόν τον καιρό. “Μα ΘΕΛΕΙΣ να
αλλάξεις τη ζωή σου έτσι δεν είναι; Τί θα κάνεις; Θα κάτσεις σπίτι να
κλαίγεσαι; Ή θα κάτσεις να πιστέψεις ότι η ζωή είναι έτσι όπως σου την
παρουσιάζουν ή θα κάνεις κάτι για αυτό”.
Μα είναι πυραμίδα : Να σου πω έχεις δουλέψει ποτέ; Κάθε
δουλειά με ιεραρχία, πυραμιδικό σύστημα δεν είναι; Γιατί να δουλεύω για να με
απομυζά κάποιος άλλος, και να μην ξοδεύω το χρόνο μου, για να κάνω κάτι για
μένα;
Αυτό το σύστημα του όταν φτάσει στα όρια του θα σκάσει :
Τώρα ήρθε στην Ελλάδα. 3.700 άτομα έχουν μπει μόνο. Είναι αβγό ακόμα. Σε 5-6
χρόνια θα σκάσει. Και να σκάσει τότε τί σε νοιάζει;
Μα εγώ δεν θέλω να πρήζω τον κόσμο και να γίνομαι φορτική :
δεν θα γίνεσαι φορτική σε κανέναν, απλά το παρουσιάζεις και όποιος ενδιαφέρεται
(οι ίδιοι με πρήζανε μονάχα 3 ώρες)
“Βρε Μαρίνα…” ” Σπουδάζω 5 χρόνια Πολυτεχνείο, δύο
χρόνια μεταπτυχιακό, δούλευα όλη τη χρονιά σαν το σκυλί, έχω βγάλει 500
τοπογραφικά με κρύο, με ζέστη, με βροχή, και τί έχω βγάλει;” Κάνει τα δάκτυλα
της σε σχήμα μηδενικού. Τη βλέπω το έχει πιστέψει. Αν δεν έβλεπα αυτό το βλέμμα,
θα το έπαιρνα στην πλάκα. Αλλά όχι αυτή η κοπέλα το έχει πιστέψει, έχει
δοθεί με νύχια και με δόντια.
“Και να σου πω”, μου λέει στο τέλος. “Εγώ δεν θέλω να σε
βάλω με το ζόρι, εγώ είπα να στο πω για να μπεις νωρίς, γιατί όσο νωρίτερα
μπαίνεις τόσο περισσότερα θα βγάλεις. Άσε που ταξίδια πάω έτσι και αλλιώς,
οπότε οι εκπτώσεις με συμφέρουν.” Και συμπληρώνει : “Εγώ θα το κυνηγήσω πάντως,
και είμαι σίγουρη ότι θα πετύχει. Είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ“. Ντράπηκα για αυτή, ντράπηκα
για μένα.
Έζησα πραγματικά ένα από τα πιο καταθλιπτικά απογεύματα της
ζωής μου. Είδα με τα μάτια μου το μέλλον της γενιάς μου να σέρνεται.
Είδα ανθρώπους πανικόβλητους να ρίχνουν τις ελπίδες του, στην πρώτη
θρησκεία/κομπίνα, που βρέθηκε μπροστά τους. Είδα την έλλειψη προοπτικής, το
τέλμα. Ένα τέρας, που φωλιάζεται αργά – αργά γύρω σου, το παίρνεις χαμπάρι
ανεπαίσθητα στην αρχή, και πριν προλάβεις να καταλάβεις σε έχει τυλίξει με την
ουρά του και τα νύχια του. Να ΦΥΓΟΥΜΕ, να φύγουμε… Δεν υπάρχει τίποτα για εμάς
εδώ.
