Πλήθος
κόσμου παραβρέθηκε στο αφιέρωμα που
πραγματοποίησαν οι Οργανώσεις
Δυτικών Συνοικιών του ΚΚΕ και
της ΚΝΕ για
το Μάνο
Λοΐζο με
τίτλο «Τίποτα δεν πάει χαμένο...».
Η
εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο θεατράκι
του Πάρκου Τρίτση τονίζοντας ότι το
πάρκο πρέπει να μείνει ανοιχτό στο λαό
και κλειστό στην υποβάθμιση και την
εμπορευματοποίηση.
Στην
ομιλία του ο Γιώργος
Μηλιώνης,
μέλος του Τμήματος
Πολιτισμού
της ΚΕ
του ΚΚΕ
σημείωσε
ότι ο Μάνος Λοΐζος πορεύθηκε μέσα στους
αγώνες του κινήματος, πορεύθηκε μαζί
με το ΚΚΕ και σε αυτόν τον δρόμο δεν
ταλαντεύτηκε ποτέ. (Διαβάστε
ολόκληρη την ομιλία του). Ακολούθησε
συναυλία από το μουσικό
συγκρότημα του
Τομέα Δυτικών Συνοικιών του ΚΚΕ.
Ο
Γ. Μηλιώνης τόνισε μεταξύ άλλων:
«Μια
αναφορά στον Μάνο Λοΐζο, είναι ταυτόχρονα
αναφορά σε ένα από τα σημαντικότερα
είδη Τέχνης που αναπτύχθηκε και
αναπτύσσεται στην Ελλάδα και αυτό δεν
είναι άλλο από το τραγούδι.
Η
πορεία της κοινωνικής εξέλιξης στην
Ελλάδα, κατέστησε το τραγούδι ίσως το
κατ’ εξοχήν εκφραστικό μέσο του λαού
μας, ενός λαού που πέρασε και περνάει
«δια πυρός και σιδήρου» προκειμένου να
ανοίξει ο δρόμος της κοινωνικής του
απελευθέρωσης, της ανατροπής με τις
δικές του δυνάμεις της εκμεταλλευτικής
ταξικής κοινωνίας.
Δύο
αιώνες, για να αναφερθούμε στην εντελώς
σύγχρονη ιστορία, οξύτατης ταξικής
σύγκρουσης, με πολέμους, καταστροφές,
προσφυγιά, δικτατορίες, φυλακίσεις,
εξορίες και εκτελέσεις, με την γέννηση,
άνδρωση και πορεία του εργατικού-λαϊκού
κινήματος και της συνειδητής πρωτοπορίας
του, του ΚΚΕ, «τέκνου της ανάγκης και
ώριμου τέκνου της οργής», και η συνέχιση
βέβαια αυτής της πορείας άφησαν ανεξίτηλα
τα ίχνη τους, στην λαϊκή συνείδηση με
δύο όψεις.
Αυτούς
τους δύο αιώνες, με μικρά διαλείμματα
ο λαός μας ήταν πάντα «με την ψυχή στο
στόμα» και αυτό αφορά τη μια όψη. Την
εγγραφή δηλαδή στην λαϊκή συνείδηση
μιας «μοίρας», εκείνης του κατατρεγμένου,
του ηττημένου, του χωρίς ελπίδα.
Η
άλλη όψη αφορά την τιτάνια προσπάθεια,
απόρριψης κάθε ιδέας για δήθεν
προκαθορισμένη «μοίρα» της εργατικής
τάξης και του λαού, η άλλη όψη αφορά την
συνειδητή τιτάνια προσπάθεια συγκροτημένης
πάλης της εργατικής τάξης, μαζί βέβαια
με την φωτιά μιας αδάμαστης εμπιστοσύνης
–ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές-
στις αστείρευτες δυνάμεις του λαού,
στις τεράστιες δυνατότητες που αυτός
έχει για να καθορίζει ο ίδιος την πορεία
της ζωής του, να καθορίζει ο ίδιος το
μέλλον του.
Αυτές
οι δύο όψεις, αξεδιάλυτες αρκετές φορές,
και συμπλεκόμενες μεταξύ τους με όρους
διαπάλης εκφράστηκαν και εκφράζονται
στο λαϊκό τραγούδι ή για να είμαστε
ακριβέστεροι με την φόρμα του λαϊκού
τραγουδιού.
Η
πρώτη όψη, εκείνη της μοιρολατρίας, θα
αναπαράγει στην εξέλιξή της, αρχικά ένα
τραγούδι -φολκλόρ με το
σχήμα «γειτονιά - καημός» που σαφώς
απέρριπτε ο Μάνος Λοΐζος για να καταλήξει
με την φόρμα των 9/8 στο «καψουροτράγουδο»
και στην «ζεϊμπεκιά» του «μάγκα» που
επιβιώνει με όλες τις «καταστάσεις».
Η
άλλη όψη, εκείνη του κοινωνικού αγώνα,
του δημιουργού που είναι στην πρωτοπορία,
θα κληρονομήσει τις καλύτερες στιγμές
της πορείας του λαϊκού τραγουδιού, θα
το επεξεργαστεί, θα το αφομοιώσει και
θα συμβάλλει στην εξέλιξή του, διευρύνοντας
και τα όριά του.
Αυτήν
την δεύτερη τάση ακολούθησε ο Μάνος
Λοΐζος και σε αυτό έγκειται η σπουδαιότητα
της δημιουργίας του και η κληρονομιά
του»
