Δεν υπάρχει ζωή που δεν μετανιώνεις

Γράφει ο : Γιώργος Ν. Ουρσουζίδης  

Την εφιαλτική οικονομική και κοινωνική κατάσταση που επέβαλαν στη χώρα οι «οικονομικοί δολοφόνοι», τη νοιώθουν βαθειά στο πετσί τους εκείνοι, που δεν λεηλάτησαν, που δεν καταχράστηκαν, που δεν διασπάθισαν τον δημόσιο πλούτο της χώρας.

Οι άνθρωποι του μόχθου, αγρότες, εργάτες, μετανάστες στο εξωτερικό, μικρομεσαίοι επαγγελματίες και βιοτέχνες, είναι αυτοί, που ενώ έστησαν τις βάσεις για την ανάπτυξη του τόπου, υφίστανται σήμερα τις συνέπειες μιας πρωτοφανούς κρίσης, ως μη όφειλαν.

Οι επιχειρηματίες που χρεώθηκαν προκειμένου να ασκήσουν οικονομική δραστηριότητα, αναλαμβάνοντας το ρίσκο του «επιχειρείν», λυγίζουν υπό το βάρος μιας άθλιας πολιτικής, που ξεδιάντροπα επιβλήθηκε από τους τοκογλύφους – «δανειστές» και που ασύστολα υιοθετεί το διορισμένο «οικονομικό επιτελείο», αρκεί να σώσει το τομάρι του.

Είναι ξεκάθαρο πλέον, ότι μετά την εφαρμογή του «σωτήριου» προγράμματος της τρόικας, το αποτέλεσμα ήταν η στέρηση από κάθε αποταμιευτική δυνατότητα, η αφαίμαξη και του τελευταίου διαθέσιμου ευρώ, η μείωση θέσεων εργασίας- που καμιά χώρα δεν θα άντεχε- η αλματώδης αύξηση των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων, ο περιορισμός μισθών και συντάξεων στα όρια επιβίωσης, η στέρηση της αγοράς από ρευστό, το σφράγισμα των καταστημάτων, και φυσικά οι επιτηδευματίες - τα πρώτα θύματα αυτής της κατασκευασμένης κρίσης.

Η εν ψυχρώ "εκτέλεση" της ελληνικής οικονομίας, με τις τράπεζες σε κυρίαρχο ρόλο - αυτές καταχρέωσαν το ελληνικό λαό με τα «εύκολα» δάνεια για άσκοπες καταναλωτικές δαπάνες - οδήγησε τις αποταμιεύσεις στην αγκαλιά των τοκογλύφων.

Υπόσχονται ανάπτυξη, ενώ οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία, τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες, πνίγουν 3.800.000 πολίτες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία ελεύθεροι επαγγελματίες, δηλαδή η ραχοκοκαλιά της οικονομίας.

Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, του ορυκτού πλούτου, των ακτογραμμών και ό,τι πολύτιμο διαθέτει η χώρα – προφανής στόχος των «δανειστών» - δεν αποτελεί λύση, αλλά υποθήκευση των επόμενων γενιών σε ένα χρέος που εξ΄ αρχής σχεδιάσθηκε, ώστε να μην μπορεί να αποπληρωθεί!

Το μόνο μέλημα της Αυτού Αγιότητας του διεθνούς οικονομικού συστήματος της «νέας τάξης πραγμάτων», όπως και πριν - τώρα εντελώς απροκάλυπτα – δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η μετατροπή ελεύθερων ανθρώπων σε δούλους προς όφελος μιας κάστας ανθρωποειδών που θυσιάζει κάθε ανθρώπινη αξία στο βωμό του κτηνώδους ενστίκτου για επικυριαρχία.

Προφανώς η κατάσταση αυτή δεν επιβλήθηκε για να αυτοκαταργηθεί, θεωρεί την οντότητα της άτρωτη, ενεργεί ενάντια στις βασικές αρχές δικαίου και ανθρώπινων δικαιωμάτων, όμως όσο ισχυρή και αν είναι η επικυριαρχία της, άλλο τόσο ισχυρή και νομοτελειακά υπαρκτή είναι η ανάγκη για επιβίωση των πλατιών μαζών της κοινωνίας με αξιοπρέπεια και δημιουργία, αγώνας στον οποίο πρωτοστατεί σήμερα ο λαός της Αργεντινής- πρέπει να ομολογήσουμε.

Μαγικές λύσεις στους οικονομικούς «μαέστρους» της Ευρώπης δεν μπορούμε να πουλήσουμε, αυτοί νομοθετούν σύμφωνα με το συμφέρον τους.

Μπορούμε όμως, να καταργήσουμε ή να περιορίσουμε τις σπατάλες του δημοσίου σε μισθούς συμβούλων, παρασυμβούλων, διοικητών οργανισμών, νοσηλευτικών ιδρυμάτων, κάθε είδους νομικών προσώπων, που κατά κανόνα καλύπτονται, είτε από τους σφουγγοκωλάριους κομμάτων εξουσίας, είτε από συγγενικά πρόσωπα του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου της χώρας. Επιτέλους μόνο η κ. Παναγιωταρέα είναι πατριώτης σ΄ αυτόν τον τόπο!

Μπορούμε επίσης, να μετανιώσουμε για την ανοχή μας στα φαινόμενα σήψης και εκμαυλισμού του δημόσιου βίου, στην υποτίμηση της νοημοσύνης, στις ύβρεις που έχουμε υποστεί από το ντόπιο και ξένο πολιτικό -οικονομικό κατεστημένο, φαινόμενα στα οποία υπήρξαμε ιδιαίτερα ανεκτικοί, αφήνοντας τη χώρα σε χέρια αλλοπρόσαλλων εκβιαστών.

Αλλά μήπως υπάρχει ζωή που δεν μετανιώνεις!

Καιρός ν’ αλλάξουμε ή να υποστούμε την αιώνια δουλεία.