Δάσκαλοι και καθηγητές τον τελευταίο αιώνα,μα και στον αιώνα που διανύουμε, γίναμε συχνά ο πονοκέφαλος των κυβερνώντων, το αγκάθι στο μάτι τους, ως μία από τις δυναμικότερες συνιστώσες του λαϊκού κινήματος του τόπου, ως ένα από τα πιο ζωντανά, σφριγηλά του τμήματα!
Κάθε δάσκαλος του σήμερα, κουβαλά, γνωρίζοντάς το ή μη, θέλοντας ή όχι, τη βαριά κληρονομιά χρόνων και χρόνων αγώνα, δεκάδων εκατοντάδων εκπαιδευτικών.
Παρόντες στους αγώνες του λαού μας, μικρούς και μεγάλους, κομμάτι αξεχώριστο από αυτούς μπολιάσαμε και μπολιαστήκαμε απ’ αυτούς.
Μπροστάρηδες στα όνειρα, τα ιδανικά για μόρφωση των παιδιών του λαού, μαζί με το λαό στα μικρά και μεγάλα , ανεκπλήρωτα ως τώρα οράματά μας.
Ανοιχτή ματιά, σκέψη χαρισμένη απ’ τη δουλειά μας με ανθρώπους, εμπιστοσύνη , πολλές φορές και αγάπη κερδισμένη και χτισμένη με τον καθημερινό ιδρώτα της οικοδόμησης της γνώσης στα παιδιά μας, δύναμη χιλιάδων άλλες φορές αγνοημένη κι άλλες καλά χρησιμοποιημένη, Δάσκαλοι με δέλτα κεφαλαίο που δώρισαν και τη ζωή τους στο λαό μας! Αυτά φωτίζουν το δρόμο μας, αυτή είναι η κληρονομιά μας:
Πληρώσαμε «φόρο» βαρύ, ποτίσαμε με αίμα το ποτάμι του αίματος ενός ολόκληρου λαού, δίνοντας μάχες οργανωμένα , μέσα από τα συνδικάτα μας για μιαν άλλη Παιδεία, έναν άλλο εκπαιδευτικό περήφανο ,μιαν άλλη κοινωνία. Μια κοινωνία που σ’ ένα απ’ τα λάβαρά της θα γράφει
«Εμπρός να φτιάξουμε ένα σχολείο δημοκρατικό, το σπίτι όλων των παιδιών ,το χώρο της γνώσης του κόσμου, τη ζεστή στέγη για όλους τους εκπαιδευτικούς»!
Αυτή είναι η Ιστορία μας! Εμείς τη χτίσαμε! Και σήμερα; Αύριο; Τι μας επιφυλάσσει το σήμερα και το αύριο;
Ποιος εκπαιδευτικός χωρά στις ανάγκες του σήμερα; Ποια εκπαίδευση ;Τι οράματα προδιαγράφουν το αύριο;
Όσο δεν πραγματώνονται, έστω και στο ελάχιστο, όσα κουβαλά ο Δάσκαλος κληρονομιά απ’ τους αγώνες του παρελθόντος, όσο διαλύονται και καταστρέφονται μέρα τη μέρα αυτά που με θυσίες καταφέραμε…τόσο ο αγώνας μας δε σταματά…δε γίνεται να σταματήσει, συνεχίζεται!
Σήμερα που ο ρόλος του εκπαιδευτικού αλλάζει ραγδαία, το δημόσιο σχολείο κατρακυλά κι υποβαθμίζεται, σήμερα ο αγώνας δε σταματά , όπως διακαώς επιθυμούν. Συνεχίζεται και πρέπει να μεγαλώσει!
Δε θα λεγόμαστε Δάσκαλοι όσο δεν αντιλαμβανόμαστε πως το σχολείο το ορίζουν και το καθορίζουν πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, ότι σχολείο και εκπαιδευτικοί δεν υπάρχουμε ξεκομμένοι, αυτόνομοι μα κολυμπάμε στα φουρτουνιασμένα νερά μιας αδυσώπητης , ταξικής πάλης, που διαιωνίζει εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους.
Δε θα λεγόμαστε Δάσκαλοι αν αποδεχόμαστε και συντηρούμε διακρίσεις, παντός είδους , ανάμεσα σε δάσκαλο και μαθητή, ανάμεσα σε μαθητές. Διακρίσεις που το αστικό σχολείο επιβάλλει και με νόμους και διατάγματα.
Πώς να λεγόμαστε Δάσκαλοι σκύβοντας το κεφάλι , μπρος στη μισαλλοδοξία για τον άλλο, μπρος στον εθνικισμό και το φασισμό;
Πώς να λεγόμαστε Δάσκαλοι σκύβοντας υποτακτικά το κεφάλι μπρος στον ευτελισμό, τη διάλυση της μόρφωσης για τους πολλούς , τα παιδιά του λαού μας, μπρος στον ελιτισμό για τους λίγους, κατεύθυνση που ανοίγει διάπλατα με ποικίλους νόμους και διατάγματα;
Πώς να λεγόμαστε Δάσκαλοι αν κλείσουμε μάτια, αυτιά, στόμα και καρδιά μπρος στα εκατομμύρια φτωχών, εξαθλιωμένων, άνεργων, απελπισμένων ,μεταναστών του λαού μας και άλλων κατατρεγμένων αυτού του κόσμου;
Πώς να λεγόμαστε Δάσκαλοι αν κλείνουμε τα μάτια στη δική μας φτώχεια;
Η κληρονομιά του παρελθόντος βαραίνει στις πλάτες μας.
Δάσκαλοι σαν τους Δ.Γληνό,Α.Δελμούζο,Μ.Τριανταφυλλίδη,Σ.Παπαμαύρο,Ρ.Ιμβριώτη,Ν.Πλουμπίδη,Ν.Τεμπονέρα…Δάσκαλοι σαν τόσους άλλους «ανώνυμους» που πρόσφεραν κάθε ικμάδα της καρδιάς τους… ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΖΟΥΝ
«Ψηλά το κεφάλι Δάσκαλε»
Ανάμεσα στις ανάγκες του λαού μας και την προσδοκία μιας φενακισμένης υπαλληλικής ανέλιξης, οι Δάσκαλοι πρέπει να διαλέξουμε. Με ποιον θα πάμε και ποιον θα αφήσουμε!
Ψηλά το κεφάλι! Όρθιοι! Χρόνια αγωνιστικά!
Εκπαιδευτικός όμιλος Ημαθίας
Κάθε δάσκαλος του σήμερα, κουβαλά, γνωρίζοντάς το ή μη, θέλοντας ή όχι, τη βαριά κληρονομιά χρόνων και χρόνων αγώνα, δεκάδων εκατοντάδων εκπαιδευτικών.
Παρόντες στους αγώνες του λαού μας, μικρούς και μεγάλους, κομμάτι αξεχώριστο από αυτούς μπολιάσαμε και μπολιαστήκαμε απ’ αυτούς.
Μπροστάρηδες στα όνειρα, τα ιδανικά για μόρφωση των παιδιών του λαού, μαζί με το λαό στα μικρά και μεγάλα , ανεκπλήρωτα ως τώρα οράματά μας.
Ανοιχτή ματιά, σκέψη χαρισμένη απ’ τη δουλειά μας με ανθρώπους, εμπιστοσύνη , πολλές φορές και αγάπη κερδισμένη και χτισμένη με τον καθημερινό ιδρώτα της οικοδόμησης της γνώσης στα παιδιά μας, δύναμη χιλιάδων άλλες φορές αγνοημένη κι άλλες καλά χρησιμοποιημένη, Δάσκαλοι με δέλτα κεφαλαίο που δώρισαν και τη ζωή τους στο λαό μας! Αυτά φωτίζουν το δρόμο μας, αυτή είναι η κληρονομιά μας:
Πληρώσαμε «φόρο» βαρύ, ποτίσαμε με αίμα το ποτάμι του αίματος ενός ολόκληρου λαού, δίνοντας μάχες οργανωμένα , μέσα από τα συνδικάτα μας για μιαν άλλη Παιδεία, έναν άλλο εκπαιδευτικό περήφανο ,μιαν άλλη κοινωνία. Μια κοινωνία που σ’ ένα απ’ τα λάβαρά της θα γράφει
«Εμπρός να φτιάξουμε ένα σχολείο δημοκρατικό, το σπίτι όλων των παιδιών ,το χώρο της γνώσης του κόσμου, τη ζεστή στέγη για όλους τους εκπαιδευτικούς»!
Αυτή είναι η Ιστορία μας! Εμείς τη χτίσαμε! Και σήμερα; Αύριο; Τι μας επιφυλάσσει το σήμερα και το αύριο;
Ποιος εκπαιδευτικός χωρά στις ανάγκες του σήμερα; Ποια εκπαίδευση ;Τι οράματα προδιαγράφουν το αύριο;
Όσο δεν πραγματώνονται, έστω και στο ελάχιστο, όσα κουβαλά ο Δάσκαλος κληρονομιά απ’ τους αγώνες του παρελθόντος, όσο διαλύονται και καταστρέφονται μέρα τη μέρα αυτά που με θυσίες καταφέραμε…τόσο ο αγώνας μας δε σταματά…δε γίνεται να σταματήσει, συνεχίζεται!
Σήμερα που ο ρόλος του εκπαιδευτικού αλλάζει ραγδαία, το δημόσιο σχολείο κατρακυλά κι υποβαθμίζεται, σήμερα ο αγώνας δε σταματά , όπως διακαώς επιθυμούν. Συνεχίζεται και πρέπει να μεγαλώσει!
Δε θα λεγόμαστε Δάσκαλοι όσο δεν αντιλαμβανόμαστε πως το σχολείο το ορίζουν και το καθορίζουν πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, ότι σχολείο και εκπαιδευτικοί δεν υπάρχουμε ξεκομμένοι, αυτόνομοι μα κολυμπάμε στα φουρτουνιασμένα νερά μιας αδυσώπητης , ταξικής πάλης, που διαιωνίζει εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους.
Δε θα λεγόμαστε Δάσκαλοι αν αποδεχόμαστε και συντηρούμε διακρίσεις, παντός είδους , ανάμεσα σε δάσκαλο και μαθητή, ανάμεσα σε μαθητές. Διακρίσεις που το αστικό σχολείο επιβάλλει και με νόμους και διατάγματα.
Πώς να λεγόμαστε Δάσκαλοι σκύβοντας το κεφάλι , μπρος στη μισαλλοδοξία για τον άλλο, μπρος στον εθνικισμό και το φασισμό;
Πώς να λεγόμαστε Δάσκαλοι σκύβοντας υποτακτικά το κεφάλι μπρος στον ευτελισμό, τη διάλυση της μόρφωσης για τους πολλούς , τα παιδιά του λαού μας, μπρος στον ελιτισμό για τους λίγους, κατεύθυνση που ανοίγει διάπλατα με ποικίλους νόμους και διατάγματα;
Πώς να λεγόμαστε Δάσκαλοι αν κλείσουμε μάτια, αυτιά, στόμα και καρδιά μπρος στα εκατομμύρια φτωχών, εξαθλιωμένων, άνεργων, απελπισμένων ,μεταναστών του λαού μας και άλλων κατατρεγμένων αυτού του κόσμου;
Πώς να λεγόμαστε Δάσκαλοι αν κλείνουμε τα μάτια στη δική μας φτώχεια;
Η κληρονομιά του παρελθόντος βαραίνει στις πλάτες μας.
Δάσκαλοι σαν τους Δ.Γληνό,Α.Δελμούζο,Μ.Τριανταφυλλίδη,Σ.Παπαμαύρο,Ρ.Ιμβριώτη,Ν.Πλουμπίδη,Ν.Τεμπονέρα…Δάσκαλοι σαν τόσους άλλους «ανώνυμους» που πρόσφεραν κάθε ικμάδα της καρδιάς τους… ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΖΟΥΝ
«Ψηλά το κεφάλι Δάσκαλε»
Ανάμεσα στις ανάγκες του λαού μας και την προσδοκία μιας φενακισμένης υπαλληλικής ανέλιξης, οι Δάσκαλοι πρέπει να διαλέξουμε. Με ποιον θα πάμε και ποιον θα αφήσουμε!
Ψηλά το κεφάλι! Όρθιοι! Χρόνια αγωνιστικά!
Εκπαιδευτικός όμιλος Ημαθίας
