Ο
Νίκος Ρωμανός εκτίει ποινή φυλάκισης
για έγκλημα που διέπραξε, ληστεία
τράπεζας στο Βελβεντό Κοζάνης, σύμφωνα
με όσα νόμος ορίζει.
Απαλλάχθηκε
από την κατηγορία της συμμετοχής σε
τρομοκρατική οργάνωση, όπως άδικα είχε
κατηγορηθεί, σύμφωνα με όσα οι νόμοι
της πολιτείας ορίζουν.
Μέσα
από τη φυλακή συμμετέχει στις πανελλήνιες
εξετάσεις και πετυχαίνει την εισαγωγή
του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, επίσης
σύμφωνα με όσα οι νόμοι ορίζουν.
Ήδη
κάνει τον πρώτο μεγάλο βήμα, συμμετέχει
και διεκδικεί όσα
δικαιούται από τους ισχύοντες νόμους
της πολιτείας - μάλιστα με επιτυχία.
Η
πολιτεία απ΄την πλευρά της φαίνεται
απόλυτα ικανοποιημένη, αφού το σωφρονιστικό
σύστημα αποδίδει,…ένας βαρυποινίτης
εν δυνάμει υποψήφιος διοικητής σε
υγειονομική μονάδα της χώρας! Μάλιστα
διοργανώνει εκδήλωση βράβευσης των
επιτυχόντων στις εισαγωγικές εξετάσεις.
Ο
Νίκος Ρωμανός αρνείται να παραστεί στην
απονομή των βραβείων, αφού σύμφωνα με
το δικό του αξιακό σύστημα, αυτό θα ήταν
υποκρισία. Η στάση του αυτή προκαλεί
δυσανεξία στην πολιτεία - πλην όμως
είναι απολύτως ειλικρινής.
Δηλώνει
ευθαρσώς : «δεν
υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους·
αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό
ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από
την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού».
- Τίποτα πιο
ειλικρινές, τίποτα πιο αληθινό !
Νομίζω
οι παρακάτω στοίχοι αφορούν σε κάθε
έγκλειστο: «Δεν
ήταν που τα σίδερα σου κλείναν τον αγέρα,
ήταν που τέλειωνε η ζωή μέρα με την
ημέρα», ένα
παράθυρο προς την μόρφωση, μια ανάσα
ελευθερίας, είναι δικαίωμα κάθε
κρατούμενου - όχι μόνο του Ρωμανού -
εξάλλου νόμος κατοχυρώνει το δικαίωμα
αυτό.
Φυσικά
ο Ρωμανός αντέδρασε στον αποκλεισμό
του από την πρόσβαση σε εκπαιδευτική
άδεια, έβαλε το σώμα του οδόφραγμα
υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα του, ίσως
διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάρει
πρωτοβουλία και για λογαριασμό άλλων.
Αποφασίζει
να ξεκινήσει απεργία πείνας - έσχατη
μάχη - απέναντι στην ακατανόητη στάση
της πολιτείας, που απ΄τη μια του επιτρέπει
να συμμετέχει στις πανελλήνιες και
απ΄την άλλη του αποκλείει την πρόσβαση
στη σχολή! Ο απόλυτος παραλογισμός, ίσως
πρόσβλεπαν στην αποτυχία.
Δεν
είναι ώρα να μετρήσει η κάθε πλευρά τις
«απώλειες», ούτε είναι ώρα για να ανοίξει
διάλογος για το «σωφρονιστικό», αυτό
που προέχει είναι η ανθρώπινη υπόσταση
να γίνει σεβαστή και η ανοχή στη «άλλη
άποψη» να γίνει πράξη.
Αδιαμφισβήτητο
γεγονός είναι, ότι ένας νέος άνθρωπος
κινδυνεύει επειδή θέλει να είναι συνεπής
και ειλικρινής σε τέτοιο βαθμό που η
κοινωνία δεν το αντέχει, δεν είναι έτοιμη
να το αποδεχτεί.
Η
κοινωνία θα προτιμούσε μια δήλωση
μεταμέλειας, μια υποκριτική συγνώμη,
μια έκφραση συμπόνιας από ένα
μεγαλόσχημο της εκκλησίας (αλήθεια
ποια είναι θέση της;), όπως ακριβώς στην
περίπτωση Γιοσάκη!
Μια
λεξούλα μεταμέλειας από το Ρωμανό θα
αρκούσε, οι πρωταγωνιστές, η φωνή της
Αθήνας, έτοιμοι να τσιρίξουν, να υμνήσουν
την υποκρισία, να δοξάσουν τον δηλωσία,
από αποδιοπομπαίος τράγος,…πρότυπο
«ώριμου» νέου!
Στο
ερώτημα, ποιο έγκλημα είναι πιο επικίνδυνο
για την κοινωνία, αυτό της αντιγραφής
στις σχολικές εξετάσεις ή της ληστείας
μιας τράπεζας; H
ορθή απάντηση είναι …το α τ ι μ ώ ρ η τ
ο !
Ο
Ρωμανός πληρώνει το λάθος του! Κάποιοι
άλλοι όχι μόνο δεν τιμωρούνται, αλλά
επιβραβεύονται!
Άλλωστε,
ο μεγάλος δάσκαλος Κ. Βάρναλης στο
αριστούργημά του « οι πόνοι της Παναγιάς»,
αναφορικά με την αλήθεια είναι τόσο
παραστατικός, που κάθε επιπλέον λόγος
περιττεύει:
«
Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως
της αστραπής,
κι
η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου,
να μη την πεις.
Θεριά
οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το
σηκώσουν.
Δεν
είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια
της σιωπής.
Χίλιες
φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.»
Βέροια
6/12/2014 Ουρσουζίδης
Ν. Γιώργος
Υ.Γ.
Νίκο, έχω δυο κόρες περίπου στην ηλικία
σου, δε θέλω να με αγαπάνε – θέλω να με
εκτιμάνε - και είναι βέβαιο ότι θα το
διαβάσουν αυτό το κείμενο, έχεις πολύ
διαφορετικές εμπειρίες από την παιδική
ηλικία θα έλεγα, κάποιοι αλήτες φρόντισαν
να ξύσουν παλιές πληγές που αφορούν
στην οικογένειά σου, σκύλευσαν πάνω
στον αγώνα σου. Σήκω και ξεφτίλισε τους.
