Η παρακμή ως πρόταση...

Γράφει ο :Γιάννης Παντελάκης στο protagon

Για κάποιον περίεργο λόγο που τα κανάλια ξέρουν, ο Βασίλης Λεβέντης εμφανίζεται στα τηλεοπτικά παράθυρα σαν ένας αξιόπιστος πολιτικός. Τον καλούν συνήθως μόνο του, κάτι που παρεπέμπει σε μια πολιτική προσωπικότητα που δεν μπορεί να ενταχθεί σ' ένα πάνελ με βουλευτές άλλων κομμάτων. Δεν είναι πια ο γραφικός που εμφανιζόταν σε trash κανάλια, έπινε τον φραπέ του σαν να βρίσκεται στο σαλόνι του και μεταμεσονύκτιες συνήθως ώρες μίλαγε μόνος του στην τηλεοπτική κάμερα βρίζοντας όσους μπορούσε και με όποιον τρόπο μπορούσε. Δεν είναι ο βαρετός αυτός κύριος που σε κάθε εκλογές ζητάει την ψήφο την οποία χρόνια τώρα δεν παίρνει.
Παρουσιάζεται σαν ο αρχηγός ενός κόμματος που όχι απλά αποτελεί μια εναλλακτική πολιτική πρόταση αλλά κάποιοι τηλεοπτικοί παρουσιαστές τον θεωρούν και περίπου ως έναν δικαιωμένο προφήτη «Τα είχατε πει εσείς κύριε πρόεδρε, τα είχατε πει...». Και αυτός που τα είχε πει κουνάει το κεφάλι με ικανοποίηση, χαμογελά και αισθάνεται πως είναι πια αυτό που πάντα ήθελε. Ένας πολιτικός που τον παίρνουν πια στα σοβαρά.
Δεν ξέρω τι έχουν στο μυαλό τους όλοι αυτοί που τον προβάλλουν. Ενδεχομένως τον αντιμετωπίζουν ως ένα θέαμα που μπορεί να πουλήσει, ιδιαίτερα σε εποχές που πολλά κανάλια δυσκολεύονται να πουλήσουν το προϊόν τους εύκολα. Ίσως να είναι αυτό, ίσως να κρύβεται η προσπάθεια μεγαλύτερης ακόμα απαξίωσης ενός ήδη απαξιωμένου πολιτικού συστήματος και προσωπικού. Ωστόσο, αυτή η ισοπέδωση που επιχειρούν όσοι τον προβάλλουν σαν κάτι το σημαντικό, αναδεικνύει το περιθωριακό αυτό στοιχείο της χώρας σαν μια πολιτική πρόταση και του δίνει πολλούς πόντους για να μπει στη Βουλή. Και παράλληλα, ας μην ξεχνάμε ποιους ευνοεί μια απολιτίκ προσέγγιση των πραγμάτων.
Σίγουρα κάποιοι θα σκεφτούν πως υπάρχουν πολλοί σε πολλά κόμματα που ξεπερνάνε τον Λεβέντη και σε γραφικότητα και σε παρακμή. Ενδεχομένως έτσι ειναι. Αλλά αυτοί οι πολλοί έχουν πιθανότητες να πάψουν να υπάρχουν αν οι ηγεσίες των κομμάτων τους, τους περιορίσουν ή οι ψηφοφόροι πάψουν να σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο. Άλλωστε, οι άλλοι γραφικοί δεν πλασάρονται ως μια αυτόνομη και σοβαρή πρόταση, αλλά είναι ενταγμένοι κάπου, όπου μπορεί να περιοριστεί και η παρουσία τους. Η ανάδειξη ενός τύπου που εύχεται να πάθουν καρκίνο εκπρόσωποι της πολιτικής ζωής, που ανήκει στην απόλυτα παρακμιακή τηλεόραση που γνωρίσαμε τα τελευταία πολλά χρόνια και που προβάλλει το καλτ ως μια εναλλακτική, δεν κάνει τίποτα περισσότερο παρά να μας βυθίζει όσο γίνεται πιο βαθιά...