Αξονες
εμπλοκής
Η
διαπάλη που γίνεται στη Συρία και τη
Μέση Ανατολή ανάμεσα σε ισχυρές
καπιταλιστικές χώρες, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία
(ιδιαίτερα μετά τις επιθέσεις στο
Παρίσι), τη Ρωσία, τους συμμάχους τους
και δυνάμεις όπως η Τουρκία, το Ισραήλ
και η Σαουδική Αραβία - όπου όλοι
χρησιμοποιούν ως πρόσχημα την καταπολέμηση
της τρομοκρατίας - εκφράζει ανταγωνιστικά
συμφέροντα για τον ελέγχο του πλούτου,
των δρόμων μεταφοράς του, των αγορών,
των γεωστρατηγικά κρίσιμων περιοχών.
Οι τζιχαντιστές αξιοποιήθηκαν και
αξιοποιούνται σαν το όχημα της
ιμπεριαλιστικής επέμβασης ΗΠΑ και ΕΕ
στη Συρία, είτε ενισχύοντάς τους απέναντι
στον Ασαντ, είτε αξιοποιώντας τους ως
πρόσχημα. Η Ρωσία παρεμβαίνει στρατιωτικά
υπερασπιζόμενη τα συμφέροντά της στην
περιοχή, που συνδέονται με το τμήμα της
συριακής αστικής τάξης που στηρίζει
τον Ασαντ.
Η
κλιμάκωση αυτών των αντιθέσεων, όπως
εκδηλώνεται με την τυχοδιωκτική κίνηση
της Τουρκίας να καταρρίψει το ρωσικό
μαχητικό αεροπλάνο, φανερώνει ότι αρκετή
εύφλεκτη ύλη υπάρχει στην περιοχή και
δεν είναι καθόλου δύσκολο να υπάρξει
γενικευμένη ανάφλεξη.
Σε
αυτό το κουβάρι του ανταγωνισμού
συμμετέχει και η ελληνική αστική τάξη,
με τη συμβολή και της σημερινής κυβέρνησης
ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μπλέκοντας το λαό μας σε
επικίνδυνα παιχνίδια.
Οι
δεσμεύσεις που υπάρχουν από τη συμμετοχή
της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ είναι
αρκετές για βαθιά εμπλοκή της χώρας,
πόσο μάλλον που η ελληνική κυβέρνηση
πολυδιαφημίζει τη δυνατότητά της να
παίξει ευρύτερο ρόλο στην περιοχή, να
συμβάλει στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις,
έστω και βοηθητικά.
Και
ενώ αυτή είναι η κατάσταση με την εμπλοκή
της Ελλάδας σε όλους τους ευρωατλαντικούς
σχεδιασμούς, από τα κυβερνητικά επιτελεία
και τα παπαγαλάκια τους στον Τύπο
εμφανίζεται ως «παράγοντας ασφάλειας
και σταθερότητας στην περιοχή». Γίνεται,
μάλιστα, λόγος περί «άξονα ασφάλειας
Ελλάδας - Κύπρου», ή της «δυναμικής της
πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής»,
που δήθεν «ισορροπεί» σε ανταγωνιστικά
συμφέροντα. Ετσι, εκθειάζονται οι σχέσεις
και με τους συμμάχους ΕΕ και ΝΑΤΟ, και
με το Ισραήλ, που επισκέφτηκε χτες ο
πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας (λες και δεν
είναι το κράτος θύτης κατά άλλων λαών
στην περιοχή), και οι άξονες Ελλάδας -
Κύπρου - Ισραήλ, Ελλάδας - Κύπρου -
Αιγύπτου, και οι σχέσεις με τη Ρωσία.
Ενώ
στη γειτονιά μας θα επικρατεί πολεμικός
αναβρασμός με κίνδυνο να συμπαρασύρει
τους πάντες, κάποιοι αστοί αναλυτές
φτάνουν στο σημείο να επικαλεστούν τα
ευεργετικά αποτελέσματα στον τουρισμό
(βλέπε τουριστικό κεφάλαιο) αφού οι
Ρώσοι τουρίστες δεν θα πηγαίνουν στην
Τουρκία μετά το «σπάσιμο των σχέσεων»,
ούτε στην Αίγυπτο (λόγω της κατάρριψης
του ρωσικού επιβατικού αεροπλάνου) αλλά
θα πλημμυρίσουν την Ελλάδα! Τέτοιος
κυνισμός όταν η χώρα μας θα είναι με τα
μπούνια μπλεγμένη. Και αυτά την ίδια
στιγμή που πυκνώνουν οι πιέσεις εκ
Βρυξελλών και Βερολίνου για συνεργασία
Ελλάδας - Τουρκίας στο πλαίσιο της ΕΕ
για τη διαχείριση του Προσφυγικού, η
οποία ανοίγει στην πραγματικότητα το
ζήτημα της συνδιαχείρισης του Αιγαίου
(«μια λωρίδα νερού» το χαρακτήρισε η
Μέρκελ). Είναι καθαρό ότι το ΝΑΤΟ και η
ΕΕ δεν προστατεύουν την εθνική κυριαρχία
και ακεραιότητα της χώρας, όπως άλλωστε
μόνο το ΚΚΕ καταγγέλλει διαχρονικά, ενώ
αποδεικνύεται ότι όσο πιο βαθιά μπλεγμένη
είναι η χώρα μας στους ευρωατλαντικούς
σχεδιασμούς τόσο πιο εκτεθειμένοι είναι
ο λαός μας και τα παιδιά του να μπουν σε
πολεμικές περιπέτειες. Μια Ελλάδα που
γύρω της θα καίγονται τα πάντα και αυτή
θα μένει αλώβητη είναι εικονική
πραγματικότητα.
Σήμερα,
γίνεται ακόμη πιο επίκαιρο το σύνθημα
«Καμιά συμμετοχή, καμία εμπλοκή της
χώρας μας» στα μακελειά που στήνουν οι
ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο
πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τη
Ρωσία και άλλα καπιταλιστικά κράτη.πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
