«Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου– βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο λαό». Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου. Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου 'κλειναν την πόρτα μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν. Φοβάμαι τους ανθρώπους που γέμιζαν τις ταβέρνες και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ και τώρα τα ξανασπάζουν όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη και έχουν και «απόψεις». Φοβάμαι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν και τώρα σε λοιδορούν γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο. Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους. Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο».
Mανώλης Αναγνωστάκης
Το «Πολυτεχνείο» ενοχλεί και θα ενοχλεί κάποιους,
που συστηματικά επί πολλά χρόνια βάλλουν εναντίον του και σήμερα έφθασαν να δηλώνουν
ότι : Το «Πολυτεχνείο» μεγάλωσε, ενηλικιώθηκε και γέρασε , ζει με
μηχανική υποστήριξη, πεθαίνει ....
Γνωμάτευσαν ανήκεστο βλάβη δηλώνοντας παράλληλα ότι
ναι μεν .....ανήκουν στη «γενιά του
πολυτεχνείου», αλλά σήμερα αντιδρούν γιατί τα μέσα μαζικής μεταφοράς ....θα
τροποποιήσουν τα δρομολόγιά τους, ενώ θα κλείσει η Συγγρού μέχρι τη Κατεχάκη,
και η Πειραιώς μέχρι την Πατησίων.!
Η πολιτική
κρίση που βιώνουμε ,ορατό τμήμα της πελώριας ηθικής κρίσης που κρυμμένη στα έγκατα
του νερού καλά κρατεί ,η σημερινή κρίση των θεσμών πολιτικής αντιπροσώπευσης, έχει
άμεση σχέση με τα μηνύματα του Πολυτεχνείου και αποδεικνύει ότι τα διαχρονικά
μηνύματά του παραμένουν ανεκπλήρωτα.
Είναι γεγονός ότι η
επέτειος της ηρωικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου , που σαν ιστορικό γεγονός έχει
ήδη καταγραφεί με επικούς χαρακτηρισμούς, ίσως μάλιστα να έχει ντυθεί και με υπερβολές, αφού έχει μυθοποιηθεί, χωρίς να έχει καμιά ανάγκη μιας τέτοιας μεταχείρισης , τα τελευταία χρόνια έχει πάρει έναν χαρακτήρα
εθιμικό, απροβλημάτιστο, ανώδυνο , μη διδακτικό και συνεπώς αποπροσανατολιστικό.
Είναι άμεση ανάγκη
επομένως το Πολυτεχνείο, το κορυφαίο
γεγονός της αντιδικτατορικής πάλης, να επανατοποθετηθεί στις πραγματικές του
διαστάσεις, μακριά από μουσειακής φύσης αναφορές, αφού πριν 38 χρόνια υπήρξε ο προάγγελος
του εγκλήματος της Χούντας σε βάρος της
Κύπρου, όπου οι πληγές είναι ακόμα ανοικτές παρ ότι μεσολάβησαν τόσα χρόνια και
ο προάγγελος των βουβών πληγών της Ελληνικής κοινωνίας σήμερα .
Η επέτειος του Πολυτεχνείου, σαν αφετηρία του γκρεμίσματος
της Χούντας, είναι απαράδεκτο να υποβαθμίζεται περιορισμένη στις δοξολογίες, τους
πανηγυρικούς ,τις καταθέσεις στεφάνων και
τα επετειακά μηνύματα, όταν συστηματικά καταβάλλεται
η ύψιστη προσπάθεια για αποφυγή
συνειρμών με τις σημερινές εθνικές και πολιτικές προτεραιότητες και με αποφυγή
αναφοράς στα κρίσιμα σημερινά προβλήματα του Ελληνισμού.
Η ανατρεπτική πράξη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, καθιστά
αδήριτη και την
την ανάγκη ενός «νέου
Πολυτεχνείου» στις μέρες μας.
Είναι επιτακτική πλέον
η ανάγκη να επανακαθορισθούν οι όροι λειτουργίας
των κοινωνιών και των οικονομιών με ορθό επίκεντρο τις ανάγκες του ανθρώπου, πρέπει
να αλλάξει ριζικά το πολιτικό σύστημα , πρέπει
πάση θυσία να μπει φραγμός στον παγωμένο
αέρα του νεοφιλελευθερισμού , που μας «περονιάζει»* ως το μεδούλι.
Το Πολυτεχνείο σίγουρα ζει.
Το Πολυτεχνείο σίγουρα ζει.
Επιβάλλεται όμως τώρα
περισσότερο από ποτέ και να δικαιωθεί.
Απομένει δηλαδή να αποδείξουμε ότι ...ζούμε και εμείς.
περονιάζω = διαπερνώ
