Ήρθε η ώρα ο λαός να γίνει θύτης.
|
|
|
|
Η επίθεση είναι σαρωτική. Γκρεμίζουν τα πάντα. Η χρεοκοπία του λαού
είναι ανεξέλεγκτη και θα είναι ασταμάτητη. Η σφαγή - που «διευθύνουν»
συγκυβέρνηση - τρόικα με τις εντολές της πλουτοκρατίας, αλλά και τη συνευθύνη
των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου, τη στήριξη των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών
ηγεσιών - θα μεγαλώνει κάθε μέρα σε αγριότητα γιατί ο δικός τους μονόδρομος
είναι η καταστροφή του λαού. Γιατί μόνο έτσι σώζονται τα μονοπώλια. Ακόμα κι αν
υπάρχουν όλα τα εργαλεία για την ευημερία, ακόμα κι αν ο κοινωνικός πλούτος
αυξάνεται διαρκώς και μπορεί να ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες κάθε λαϊκής
οικογένειας, ο λαός θα βλέπει τη ζωή του να βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στη
φτώχεια, στην πείνα, στις αρρώστιες, στα βάσανα. Κανείς δεν μπορεί να το δεχτεί
αυτό. Θα 'ναι σα να υπογράφει τη θανατική καταδίκη τη δικιά του και των παιδιών
του. Ο ξεσηκωμός είναι μονόδρομος.
Τώρα είναι η ώρα ο λαός να πάρει επιτέλους τη ζωή στα χέρια του. Να
πάψει να είναι θύμα, να γίνει θύτης, πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Θύμα να κάνει
τους δυνάστες του, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, που για να κερδίσουν χρόνια ζωής
ρουφάνε το αίμα του λαού, τον θανατώνουν αργά και βασανιστικά. Να πάψει ο
εργάτης να δέχεται την κλοπή του κόπου του, να πάψει ο φτωχός αγρότης να
δέχεται τη λεηλασία της γης, να πάψει ο αυτοαπασχολούμενος να δέχεται τη
γιγάντωση των μονοπωλίων, να πάψει ο νέος να δέχεται την ανεργία, την αμάθεια,
την εξαθλίωση, να πάψει η γυναίκα των λαϊκών στρωμάτων να δέχεται τη διπλή και
τριπλή καταπίεσή της. Ηρθε η ώρα ο λαός να γίνει θύτης.
Ο λαός έχει τη δύναμη. Εχει τη δύναμη για τη σκληρή αναμέτρηση στην
οποία ήδη πρωτοστατούν το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, η ΟΓΕ, το ΜΑΣ ώστε να
αποκαλυφθούν οι πραγματικοί στόχοι και οι συνέπειες των μέτρων, πως επιδίωξη
δεν είναι η προσωρινή εξυπηρέτηση του χρέους αλλά η συστηματική ενίσχυση των
κεφαλαιοκρατών, με κάθε τρόπο. Η δύναμη του λαού θα μεγαλώνει όσο ξεμπροστιάζει
και αποδυναμώνει τα πολιτικά και συνδικαλιστικά δεκανίκια των αντιπάλων του. Η
δύναμή του θα γιγαντώνεται όσο απαντά στοιχειοθετημένα στην απογοήτευση, στη
μοιρολατρία, στο συμβιβασμό που λυσσάνε να του επιβάλλουν, όσο θα γυρνά την
πλάτη στα «κινήματα» και τις «κινήσεις» που θα ξεπηδάνε σα μανιτάρια το επόμενο
διάστημα για να τον συμφιλιώνουν με τους δυνάστες του και να εγκλωβίζουν την
οργή και την ελπίδα του.
Πεδίο της μάχης είναι πρώτα απ' όλα ο τόπος δουλειάς, ο κλάδος. Εκεί
όπου καθημερινά εκδηλώνεται η κλοπή της περιουσίας του λαού, ληστεύεται ο
παραγωγός του πλούτου, αραδιάζονται οι παράλογες συνέπειες της
«ανταγωνιστικότητας». Οπως το να χτίζει ο οικοδόμος πολιτείες ολόκληρες αλλά ο
ίδιος να μένει άστεγος. Οπως το να χειρίζεται ο υγειονομικός μηχανήματα και
τεχνικές που μπορούν ακόμα και να εκμηδενίσουν κινδύνους για την ανθρώπινη ζωή,
αλλά ο ίδιος να φεσώνεται για να πάει στο γιατρό. Οπως το να κινεί ο
ναυτεργάτης πλωτές πολιτείες αλλά ο ίδιος να δυσκολεύεται να ταξιδέψει μέχρι το
νησί του.
Στον τόπο δουλειάς είναι που αυτές τις μέρες πρέπει να σημάνει
συναγερμός. Στο εργοστάσιο, στον κλάδο είναι που πρέπει να στρέψουν πρώτα απ'
όλα τα «πυρά» τους όλα τα εργατικά συνδικάτα, αλλά και οι άλλοι μαζικοί φορείς
του κινήματος, οι Λαϊκές Επιτροπές, οι Επιτροπές Αγώνα.
Ο αγώνας κρίνεται στο εργοστάσιο στους τόπους δουλειάς. Γύρω από
κάθε τόπο δουλειάς και γραφείο, ιδιωτικό ή δημόσιο, πρέπει να συγκεντρωθεί η
εργατική, λαϊκή γειτονιά. Στον τόπο δουλειάς και στον κλάδο, εκεί βρίσκεται ο
ταξικός αντίπαλος που πρέπει με τον ασταμάτητο πολιτικό αγώνα να ηττηθεί. Ο
αγώνας θα είναι συνεχής, με εναλλαγές μορφών πάλης, αλλά θα είναι εργατικός,
λαϊκός και μόνο τέτοιος.
Ν' αναπτυχθούν πολύμορφες αγωνιστικές πρωτοβουλίες, με συσκέψεις,
συνελεύσεις κλπ. Να οργανωθεί η αντίσταση στην αντεργατική λαίλαπα, στην
έλλειψη μέτρων Υγιεινής και Ασφάλειας, στην εντατικοποίηση, στις ατομικές
«διαπραγματεύσεις», στην εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία, στην κατάργηση των
συμβάσεων και του σταθερού χρόνου εργασίας. Να γίνει σύνθημα το «Εδώ - εδώ, μ'
αγώνα ταξικό, γιατί εμείς δε ζούμε με 400 ευρώ». Να εξηγηθεί γιατί είναι
μονόδρομος να «γίνει όλη η Ελλάδα μια Χαλυβουργία». Να εκφραστεί οργανωμένα και
έμπρακτα η αλληλεγγύη σε όσους χώρους βρίσκονται σε κινητοποιήσεις. Να μπει η
βάση για να στηθούν όσο το δυνατόν περισσότερες εστίες αντίστασης στην
εργοδοτική επιθετικότητα, στην πολιτική που την τρέφει. Ολα αυτά να προχωρήσουν
όχι μόνο σήμερα, όχι μόνο για όσο κρατήσουν οι πολυήμερες κινητοποιήσεις που
έχουν εξαγγελθεί, πρέπει να γίνουν σταθερός τρόπος δουλειάς για όλο το επόμενο
διάστημα. Να μετατραπεί σε κάστρο του αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα κάθε τόπος
δουλειάς. Κάστρα υπεράσπισης των λαϊκών αναγκών να στηθούν και σε κάθε
γειτονιά, κάθε σχολειό, κάθε πανεπιστήμιο κλπ. Να κάνει ο λαός μας την πατρίδα
του μια Χαλυβουργία, ένα άπαρτο κάστρο, επιτελείο μάχης και αντεπίθεσης για την
υπεράσπιση της ζωής του.
Ο αγώνας πρέπει να είναι ακούραστος και επίμονος, για το σήμερα αλλά
και για το αύριο. Για να μην καταδικαστούν οι λαϊκές οικογένειες στην
εξαθλίωση, τον υποσιτισμό, την ανεργία, στη ζωή σε σπίτια χωρίς ρεύμα και νερό,
αλλά και για να συγκεντρώνονται καθημερινά δυνάμεις για την οικονομία και την
κοινωνία που θα ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες. Πρέπει να είναι συνεχής και
ολόπλευρος. Μαχητικός, ανυποχώρητος, με επαγρύπνηση παντού απέναντι στην
προβοκάτσια, στην υπονόμευση, στην κρατική και εργοδοτική καταστολή. Ολοι στην
πάλη, κάθε μέρα, με κάθε τρόπο. Αμεσος στόχος να ανατρέψουμε την κυβέρνηση του
μαύρου μετώπου, να μην ψηφιστεί το νέο μνημόνιο, να γίνουν εκλογές. Εκλογές
που, δυναμώνοντας το ΚΚΕ, το μόνο Κόμμα που έχει στρατηγική την υπεράσπιση των
διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών, θα οδηγήσουν σε ρήγμα το πολιτικό σύστημα και τα
ταξικά συμφέροντα που υπηρετεί, και αυτό το ρήγμα μπορεί να γίνει μόνο με το
ΚΚΕ. Οι εκλογές αποτελούν έναν κρίκο στην ταξική πολιτική πάλη που μπορεί να
δώσει ώθηση στον αγώνα για ρήξη, ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Με την
προϋπόθεση αποφασιστικής ενίσχυσης του ΚΚΕ.
«Πυξίδα» του αγώνα μας αυτό που απαιτούν τα συμφέροντα του λαού,
γιατί αυτό μπορεί να ικανοποιήσει ο κοινωνικός πλούτος, γιατί αυτό προϋποθέτει
η προστασία και ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας. Γιατί, τελικά,
αυτό είναι το μόνο ρεαλιστικό. Ρεαλισμός είναι ο πλούτος της χώρας να ανήκει
στο λαό, να πάψει να μαντρώνεται και να αχρηστεύεται στα θησαυροφυλάκια μιας
χούφτας κεφαλαιοκρατών. Να κοινωνικοποιηθούν τα μονοπώλια, σε μια οικονομία που
με εργατική εξουσία, με κεντρικό σχεδιασμό, με εργατικό έλεγχο θα υπηρετεί τις
ανάγκες της λαϊκής - εργατικής οικογένειας. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με τη
χώρα ενταγμένη σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις. Γι' αυτό λέμε
αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερής διαγραφή του χρέους. Αυτή είναι η πολιτική
πρόταση του ΚΚΕ, και είναι ρεαλιστική.
Επομένως, η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να
εκμηδενίσουν την πολιτική δύναμη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ., να μην
παρασυρθούν σε δήθεν εύκολες μεσοβέζικες κεντροαριστερές και «αριστερές»
λύσεις. Να συμπορευτούν με το ΚΚΕ και την πολιτική του πρόταση, ανεξάρτητα από
ορισμένες διαφορές που έχουν σε θέματα αντίληψης για το σοσιαλισμό.
