Οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο

του Γιώργου Μαρίνου*

Είναι γνωστό πως για να γνωρίσεις καλά ένα φαινόμενο απαιτείται μελέτη, γνώση των αιτίων που το γεννούν, των νόμων που το διέπουν, των σχέσεων που αναπτύσσει με το περιβάλλον του, με το ευρύτερο περιβάλλον, τις αντιθέσεις που το κινούν.

Αυτό ισχύει και στην πολιτική, η οποία εκφράζει τα συμφέροντα και την πάλη που διεξάγεται ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και δεν περιορίζεται στο εθνικό πεδίο, αλλά έχει περιφερειακές και διεθνείς διαστάσεις.

Συνεπώς, για να είναι ολοκληρωμένη η παρακολούθηση των πολιτικών εξελίξεων δεν αρκεί η συγκέντρωση της προσοχής στο εσωτερικό της χώρας, αλλά είναι απαραίτητη η παρακολούθηση των διεθνών εξελίξεων, η παρακολούθηση της εξωτερικής πολιτικής κάθε κόμματος, η στάση κάθε κοινωνικής τάξης ή στρώματος απέναντι σ' αυτά τα σοβαρά ζητήματα. Δεν είναι μόνο θέμα εγκυκλοπαιδικών γνώσεων. Είναι θέμα πρόσληψης της συνολικής πραγματικότητας ώστε να μελετήσεις καλύτερα τα μέρη, τα στοιχεία που την απαρτίζουν και να βγάλεις τα συμπεράσματα που κατά το δυνατόν εκφράζουν την αντικειμενική κατάσταση.

1. Οι εξελίξεις στη Συρία, στο Λίβανο, στο Ιράν, στην Παλαιστίνη περιέχουν μέσα τους ένα ευρύ φάσμα αντιθέσεων, ανταγωνισμών, στοχεύσεων που αγκαλιάζουν ένα μεγάλο αριθμό κρατών. Οι εξελίξεις είναι πολύ επικίνδυνες και περικλείουν μέσα τους στοιχεία που μπορούν να οδηγήσουν σε γενικευμένη πολεμική σύγκρουση.

Η Συρία είναι ένας σημαντικός κρίκος των εξελίξεων, φιλοξενεί στρατιωτική βάση της Ρωσίας στο λιμάνι Ταρτούς, στηρίζεται στον ΟΗΕ από τη Ρωσία και την Κίνα, είναι σύμμαχος του Ιράν, έχει καλές σχέσεις με τη «Χεζμπολάχ» στο Λίβανο.

Στη Συρία, αρχές του 2011, εκδηλώθηκαν κινητοποιήσεις που εξέφρασαν τη λαϊκή δυσαρέσκεια ενάντια στην πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης Ασαντ και του κόμματος «Μπάαθ». Αναπτύχθηκε διεκδικητικό κίνημα που απαίτησε αυξήσεις στους μισθούς, διεύρυνση δημοκρατικών δικαιωμάτων, μεταρρυθμίσεις στο Σύνταγμα. Στον έναν ή τον άλλο βαθμό, πολλά αιτήματα ικανοποιήθηκαν αλλά η σύγκρουση ανάμεσα στην κυβέρνηση, στο συριακό κράτος και στους αντικαθεστωτικούς κλιμακώθηκε.

Επί της ουσίας στη Συρία εκδηλώθηκε επέμβαση από το εξωτερικό, χρησιμοποιώντας ως μοχλό ομάδες αντικαθεστωτικών, με πυρήνα, κυρίως, τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους», αλλά και εισαγόμενες οπλισμένες δυνάμεις. Πρόκειται για επέμβαση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, αλλά και της Τουρκίας, του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας για να ανατραπεί η συριακή κυβέρνηση, η οποία στέκεται στο πλευρό των Παλαιστινίων, αντιτίθεται σε ορισμένους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

Τα στοιχεία που τεκμηριώνουν την επέμβαση είναι πολλά. Το λεγόμενο «Συριακό Εθνικό Συμβούλιο», ο λεγόμενος «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» ιδρύθηκαν στην Τουρκία, με προτροπή των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και πρωταγωνιστικό ρόλο της τουρκικής κυβέρνησης. Τουρκία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία εξοπλίζουν τις αντικαθεστωτικές ομάδες, οι οποίες αποδεικνύεται πως είναι εμπειροπόλεμες, τροφοδοτούνται από την «Αλ Κάιντα» ή άλλους μισθοφόρους που χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο κατά της Λιβύης, έχουν πείρα από τον πόλεμο του Αφγανιστάν μέχρι και τις συγκρούσεις στην Τσετσενία.

Αναφερόμαστε σ' αυτά τα στοιχεία γιατί τόσο από τα ελληνικά όσο και από ξένα Μέσα Ενημέρωσης επιχειρείται μεθοδικά η διαστρέβλωση των γεγονότων στη Συρία με στόχο να προετοιμαστεί και να δικαιολογηθεί ξένη στρατιωτική επέμβαση.

Είναι φανερό πως η ιμπεριαλιστική επίθεση στη Συρία είναι μέρος ενός ενιαίου σχεδίου που περιλαμβάνει και την επίθεση στο Ιράν με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Το τοπίο αυτό συμπληρώνεται με ορισμένα άλλα στοιχεία που έχουν τη δική τους σημασία.

Συμπληρώνεται από τη νέα δολοφονική επίθεση του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας και την εγκατάσταση ΝΑΤΟικού πυραυλικού συστήματος «Πάτριοτ» στο έδαφος της Τουρκίας, στα τουρκο-συριακά σύνορα.

Είναι φανερό πως οι κινήσεις αυτές δε σχετίζονται με τους ισχυρισμούς του Ισραήλ και της Τουρκίας, αλλά εντάσσονται σε γενικότερο σχέδιο για νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην περιοχή. Οι «Πάτριοτ» πιθανώς να χρησιμοποιηθούν για την επιβολή «Ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» πάνω από τη Συρία και να υπηρετήσουν τις γενικότερες ανάγκες ενός πολέμου κατά της Συρίας και του Ιράν ή να είναι μέρος της πυραυλικής υποδομής κατά της Ρωσίας.

Το ΚΚΕ έχει ξεκαθαρίσει πως, ανεξάρτητα από την κριτική στάση που κρατάει απέναντι στην πολιτική της συριακής κυβέρνησης και της κυβέρνησης του Ιράν, εναντιώνεται σε κάθε είδους ιμπεριαλιστική επέμβαση και απειλή, και υποστηρίζει πως οι εξελίξεις στη Συρία, στο Ιράν και στις άλλες χώρες της περιοχής είναι υπόθεση των λαών τους.

Το κόμμα μας έχει καταγγείλει τεκμηριωμένα την ελληνική κυβέρνηση και τις προηγούμενες κυβερνήσεις γιατί μέσω της συμμετοχής στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, υπηρετώντας τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, εμπλέκουν τη χώρα μας σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των τελευταίων χρόνων και τώρα εμπλέκουν τη χώρα σε νέους πολέμους, με τη χρησιμοποίηση της βάσης της Σούδας και άλλες διευκολύνσεις, με την υλοποίηση πολύ επικίνδυνων πολιτικο-στρατιωτικών συμφωνιών με το Ισραήλ.

Το κόμμα μας, πριν ακόμα από τις εξελίξεις στην Τυνησία, στην Αίγυπτο, στη Λιβύη και τις άλλες χώρες που έγιναν κινητοποιήσεις, μίλησε για το ιμπεριαλιστικό σχέδιο «Νέα Μέση Ανατολή». Αυτό το σχέδιο επεξεργάστηκαν τα αμερικανοΝΑΤΟικά επιτελεία από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 με στόχο τη δρομολόγηση αλλαγών που αποσκοπούν στην αναχαίτιση και ακύρωση τάσεων που εκδηλώθηκαν σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων των ΗΠΑ και άλλων ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως η Γαλλία, αφού κράτη της περιοχής έκαναν άλλες επιλογές κοιτώντας προς την πλευρά της Κίνας, της Ινδίας και της Ρωσίας, που βελτίωσαν τη θέση τους στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.

Αυτό το σχέδιο για τη «Νέα Μέση Ανατολή» εξελίσσεται και εμπλουτίζεται, με στόχο την ενίσχυση και τη σταθεροποίηση της θέσης των ΗΠΑ - που έχει χάσει σημαντικό μερίδιο στο παγκόσμιο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) αλλά και της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρετανίας, στην περιοχή. Η κατάσταση είναι ρευστή και η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε γενικευμένη πολεμική σύγκρουση.

Το ΚΚΕ χαιρέτισε τις λαϊκές κινητοποιήσεις στην Τυνησία και στην Αίγυπτο. Το κόμμα μας ξεκαθάρισε από την αρχή ότι οι εξελίξεις είναι πιο σύνθετες και αντιπαρατέθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες οπορτουνιστικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις που υμνούν ακόμα τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη».

Τώρα που έχουν - σχετικά - ξεκαθαρίσει οι εξελίξεις στην Τυνησία, στην Αίγυπτο, στη Λιβύη μπορούμε να πούμε πως δεν πρόκειται για πολιτική άνοιξη, για το λαό, αλλά για διαιώνιση του καθεστώτος της εκμετάλλευσης.

Πολύ περισσότερο, είναι φανερό ότι δεν πρόκειται για επανάσταση.

Επανάσταση σημαίνει άλμα, αλλαγή τάξης στην εξουσία, σημαίνει ανατροπή του καπιταλισμού κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη.

Στις χώρες αυτές, η εξουσία και τα μέσα παραγωγής παραμένουν στα χέρια της αστικής τάξης, οι κυβερνήσεις που ελέγχονται από του «αδελφούς Μουσουλμάνους» ακολουθούν αντιλαϊκή πολιτική.

2. Αναφερθήκαμε στην επικίνδυνη εστία που αφορά τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, τον Περσικό Κόλπο αλλά δυστυχώς δεν είναι η μοναδική.

Σε συνδυασμό μ' αυτή, υπάρχει κι άλλη εστία αντιπαραθέσεων στο υπόλοιπο τμήμα της Ανατολικής Μεσογείου και το Αιγαίο, στην οποία εμπλέκεται η Ελλάδα, η Τουρκία, η Κύπρος, το Ισραήλ, ο Λίβανος, η Αίγυπτος.

Συνολικά, ο ανταγωνισμός στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αποκτά στις μέρες μας νέα χαρακτηριστικά, λόγω των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου που ανιχνεύονται στην περιοχή, τη διαπάλη για τον καθορισμό των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ) και υφαλοκρηπίδων.

Υπάρχουν μεγάλα προβλήματα.

Η αστική τάξη της Τουρκίας βάζει μπροστά την οικονομική και στρατιωτική της δύναμη, διατηρεί υπό κατοχή το βόρειο τμήμα της Κύπρου, κλιμακώνει τη σύγκρουση με το κουρδικό κίνημα, διεκδικεί αναβάθμιση του ρόλου της στο ενεργειακό πεδίο και γενικότερα - στα πλαίσια του Νέου Οθωμανικού δόγματος - υλοποιεί σχέδιο επέκτασης των τουρκικών μονοπωλιακών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή, διατηρώντας τη θέση της στη ΝΑΤΟική συμμαχία, διαμορφώνοντας και άλλες προσωρινές η μονιμότερες συμμαχίες.

Η αντιπαράθεση της Τουρκίας με το Ισραήλ είναι μέρος των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων που στην προκειμένη περίπτωση γίνεται ανάμεσα σε δύο ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις για την κατάκτηση θέσεων στην περιοχή.

Στις ελληνοτουρκικές σχέσεις συνυπάρχει το στοιχείο της οικονομικής, πολιτικής συνεργασίας και του ανταγωνισμού, με κριτήριο τα συμφέροντα των αστικών τάξεων και την αναβάθμιση της θέσης των δύο κρατών στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Το Κόμμα μας αντιτίθεται στον αμερικανο - ΝΑΤΟικό σχεδιασμό για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και αντιμετωπίζει το θέμα του ορυκτού, του ενεργειακού πλούτου από τη σκοπιά της προοπτικής της εργατικής εξουσίας και της κοινωνικοποίησης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής που είναι βασική προϋπόθεση για την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας προς όφελος του λαού.

Από αυτήν τη σκοπιά, αντιτασσόμαστε στην πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων, στην πολιτική των υποχωρήσεων από αυτά που προβλέπουν οι διεθνείς συμβάσεις και ιδιαίτερα η Σύμβαση για το Δίκαιο στη Θάλασσα του 1982, η οποία καταγράφει ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και καθορίζει τα Χωρικά Υδατα στα 12 ναυτικά μίλια, ζήτημα το οποίο η Τουρκία αντιμετωπίζει ως αιτία πολέμου.

Υπάρχουν ορισμένες πολύ ανησυχητικές εξελίξεις, τις οποίες επιβάλλεται να παρακολουθούμε σταθερά.

Για παράδειγμα: Οι θέσεις της Τουρκίας για το Καστελόριζο και τη Στρογγύλη, η προσπάθεια να υποβαθμισθεί ο ρόλος τους στον καθορισμό της Ελληνικής ΑΟΖ και η θέση για τουρκο - αιγυπτιακή ΑΟΖ μπορεί να εξελιχθεί σε αιτία πολύ επικίνδυνης έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Το ΚΚΕ είναι σταθερά προσανατολισμένο στην ανάπτυξη της φιλίας, της διεθνιστικής αλληλεγγύης ανάμεσα στην εργατική τάξη και στους λαούς της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου. Η στάση του καθορίζεται από την αρχή του Προλεταριακού Διεθνισμού.

Ιδιαίτερη σημασία έχει η τοποθέτηση του ΚΚΕ ενάντια στις στρατιωτικές συμφωνίες που υπέγραψαν οι ελληνικές κυβερνήσεις με το Ισραήλ, αλλά και η απομυθοποίηση του ρόλου που μπορεί να εκπληρώσει ο άξονας Ισραήλ - Κύπρος - Ελλάδα. Το επαναλαμβάνουμε. Αυτό που κρίνει σχετικά με τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων είναι ποια τάξη θα έχει στα χέρια της την εξουσία, τα μέσα παραγωγής, τις ενεργειακές πηγές. Τα μεγάλα λόγια των αστικών κομμάτων δεν λύνουν κανένα πρόβλημα για το λαό μας και τους άλλους λαούς. Σε δεκάδες χώρες σε όλη την υδρόγειο πλουτίζουν οι επιχειρήσεις, πλουτίζουν μεγάλοι οικονομικοί όμιλοι από τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και οι λαοί υποφέρουν.

3. Πολύ κοντά στην εστία της Ανατολικής Μεσογείου βρίσκεται η εστία των Βαλκανίων που παραμένει ενεργή και συνδέεται με τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων, τον εθνικισμό που είναι στην υπηρεσία τους κατά των λαών και την παρουσία του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και άλλων ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που παρεμβαίνουν στην περιοχή για τα δικά τους συμφέροντα.

Ζητήματα που προκαλούν ιδιαίτερη ανησυχία είναι η ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου και η αλλαγή των συνόρων που άρχισε μετά το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, η διαιώνιση των προβλημάτων ανάμεσα στην Ελλάδα και στη FYROM για την ονομασία, αλλά και η αλυτρωτική προπαγάνδα που αναπτύσσεται και δηλητηριάζει τις σχέσεις των δύο λαών. Ενώ, φαίνεται πως κλιμακώνεται η εθνικιστική στάση της αλβανικής κυβέρνησης για τη «Μεγάλη Αλβανία».

Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα των βαλκανικών κρατών έχουν συμφέρον να καταδικάσουν τον εθνικισμό, να ενδυναμώσουν τη διεθνιστική τους στάση και να συντονίσουν την πάλη τους κατά των αστικών τάξεων, των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων, την παρουσία ξένων στρατευμάτων και στρατιωτικών βάσεων. Σ' αυτήν την κατεύθυνση αγωνίζεται το ΚΚΕ σε συνεργασία με άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα της περιοχής.

4. Η πείρα πολλών χρόνων αποδεικνύει τον εχθρικό ρόλο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ κατά των λαών. Η πείρα καταρρίπτει το μύθο που πλασάρουν τα αστικά κόμματα πως, στα πλαίσια αυτών των οργανισμών, θα επιλυθεί το κυπριακό πρόβλημα και θα αντιμετωπιστούν τα προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Στην πράξη έχουμε επιδείνωση, πιο σύνθετη και επικίνδυνη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, μέσω της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας - παρά τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις - ακολουθούν τα τελευταία χρόνια κοινή πορεία.

Διευρύνουν ενιαία τους λόγους επέμβασης κατά κρατών και λαών, με κοινό παρονομαστή το δόγμα του «προληπτικού χτυπήματος», «την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας», «την ενεργειακή ασφάλεια», «τις κλιματικές αλλαγές». Προετοιμάζουν στρατιωτικές δυνάμεις για επεμβάσεις στο εσωτερικό των κρατών - μελών για την καταστολή της πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Συνεργάζονται στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Προσαρμόζουν τη δομή των ενόπλων δυνάμεων με κριτήριο την ικανότητα και την αποτελεσματικότητα για κάθε λογής επέμβαση και πολεμική επιχείρηση σε όλη την υδρόγειο, χρησιμοποιώντας δυνάμεις ταχείας αντίδρασης.

5. Η αντιλαϊκή πολιτική που ακολουθείται στο εσωτερικό της χώρας μας εκφράζεται και στην εξωτερική πολιτική.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στηρίζουν το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Εχουν συμφωνήσει και εμπλέξει την Ελλάδα σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις κατά κρατών και λαών. Η εξωτερική πολιτική που υποστηρίζουν αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει πως θα εφαρμόσει φιλολαϊκή πολιτική σε συνθήκες που η πολιτική εξουσία και η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής θα είναι στα χέρια του κεφαλαίου, το κριτήριο της ανάπτυξης θα είναι το κέρδος και η Ελλάδα θα είναι μέσα στην ΕΕ, στην ευρωπαϊκή λυκοσυμμαχία. Ταυτόχρονα, μιλάει για πολυδιάστατη, φιλειρηνική εξωτερική πολιτική, για κόσμο αλληλεγγύης, πραγματικής ισότητας και ελευθερίας.

Ολα αυτά είναι στον αέρα, είναι απάτη κατά του λαού, γιατί αυτό που κρίνει είναι τα οικονομικά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, τα συμφέροντα των καπιταλιστών που θα ζούνε και θα βασιλεύουν καθορίζοντας το περιεχόμενο, τον προσανατολισμό τόσο της εσωτερικής όσο και της εξωτερικής πολιτικής.

Το τι σημαίνει η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για «απεμπλοκή» από το ΝΑΤΟ, θέση που είναι βεβαίως διαφορετική από τη θέση για αποδέσμευση θα διευκρινιστεί στην πορεία. Θα θέλαμε όμως να σημειώσουμε πως, από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται την παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ, αποδέχεται και τους στόχους της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας που είναι εξίσου επικίνδυνοι με του ΝΑΤΟ.

6. Αναλύουμε τις εξελίξεις, παίρνοντας υπόψη τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, μέσα στις οποίες διαδραματίζονται. Παίρνοντας, δηλαδή, υπόψη πως ο καπιταλισμός διανύει το τελευταίο, ανώτατο ιμπεριαλιστικό στάδιο και η βάση του τα μονοπώλια, οι μετοχικές εταιρείες, οι μεγάλοι οικονομικοί όμιλοι, αναζητούν με όλους τους τρόπους νέους δρόμους ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των πρώτων υλών, νέους δρόμους εξαγωγής κεφαλαίων, κερδοφορίας. Γίνονται συνεχώς και πιο επιθετικοί κατά των λαών.

Ο ιμπεριαλισμός, ως μονοπωλιακός καπιταλισμός, ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού αποτελεί κοινωνικοοικονομικό σύστημα, στο οποίο συμμετέχουν όλα τα κράτη που η οικονομική τους βάση στηρίζεται στα μονοπώλια. Βεβαίως, τα κράτη συμμετέχουν στο σύστημα με διαφορετικούς όρους. Με ανισότιμους όρους, γιατί χαρακτηριστικό στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι η ανισομετρία που χαρακτηρίζει ένα ολόκληρο φάσμα εξαρτήσεων και αλληλοεξαρτήσεων ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη.

Επομένως, έχει μεγάλη σημασία να απορριφθεί η προσέγγιση που παρουσιάζει τον ιμπεριαλισμό (όχι ως σύστημα) αλλά απλά ως εξωτερική πολιτική, ως επιθετική εξωτερική πολιτική που είναι μόνο μια από τις πολλές ιδιότητες του συστήματος.

Επιμένουμε στο ζήτημα αυτό, παίρνοντας υπόψη τη διαπάλη που γίνεται σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, όπου παρατηρείται το φαινόμενο αυθαίρετης εξαίρεσης από το ιμπεριαλιστικό σύστημα κρατών, στα οποία έχουν δημιουργηθεί πολύ ισχυρά μονοπώλια, όπως η Κίνα, η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ινδία, η Νότια Αφρική που συγκροτούν την καπιταλιστική συμμαχία των BRICS.

Η ανάλυση αυτή επιχειρεί να υπερβεί ένα κρίσιμο ζήτημα. Να υπερβεί πως τα κράτη αυτά ως εκπρόσωποι των δικών τους μονοπωλίων συνεργάζονται με τις ΗΠΑ, συνάπτουν οικονομικές συμφωνίες δισεκατομμυρίων δολαρίων και ταυτόχρονα ανταγωνίζονται με τις ΗΠΑ ή και μεταξύ τους για να κατακτήσουν έδαφος προς όφελος των οικονομικών ομίλων που εκπροσωπούν.

Η αναφορά μας στις τρεις εστίες στις οποίες μπορεί να ανάψει πολεμική φωτιά, τονίζει πως οι εξελίξεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, η γενικότερη περιοχή που περιλαμβάνει τον Περσικό Κόλπο, τα Βαλκάνια, την Κασπία, είναι περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας. Διαθέτει μεγάλα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, περιλαμβάνει σημαντικούς ενεργειακούς δρόμους και βασικούς θαλάσσιους διαύλους.

Εδώ, αλλά και σε άλλες περιοχές, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί εκδηλώνονται χωρίς παύση. Εκδηλώνονται σε συνθήκες ανόδου της καπιταλιστικής οικονομίας και κλιμακώνονται σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Αυτό ζούμε σήμερα.

Τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια αναζητούν επενδυτικούς δρόμους, καλύτερους όρους αξιοποίησης. Τα μονοπώλια και τα κράτη που τα εκπροσωπούν γίνονται συνεχώς πιο επιθετικά, ορέγονται περιοχές με πλούσιες πηγές φυσικού αερίου, πετρελαίου, νερού, συμμετέχουν στον ανταγωνισμό για τον έλεγχο των αγωγών μεταφοράς τους.

Ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται και αυτή είναι η βάση που γεννάει τον πόλεμο.

Οι κομμουνιστές έχουν υποχρέωση να ξεδιαλύνουν συγχύσεις.

Ο Λένιν τονίζει: «Δεν είναι δυνατόν να ξεχωρίσουμε τον πόλεμο από την πολιτική των αντίστοιχων κυβερνήσεων, των αντίστοιχων τάξεων.

Δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε τον πόλεμο σαν απλή επίθεση που παραβιάζει την ειρήνη και σαν αποκατάσταση, ύστερα, αυτής της παραβίασης της ειρήνης.

"Τσακώθηκαν και συμφιλιώθηκαν"!

Αυτή είναι μια πρωτόγονη και απλοϊκή αντίληψη που διαψεύδεται από κάθε, κάπως προσεκτική, ανάλυση οποιασδήποτε εποχής της ιστορίας των πολέμων».

Η λενινιστική αυτή παρατήρηση έχει μεγάλη σημασία και αναδεικνύει το κρίσιμο ζήτημα. Πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα - βίαια - μέσα και συνεπώς είναι ανάγκη να μελετάται, να αναλύεται ο ταξικός χαρακτήρας του πολέμου, σε ποιες ιστορικο - οικονομικές συνθήκες ξεσπάει, ποια είναι η αιτία που τον προκαλεί.

Οι κομμουνιστές είναι αποφασιστικοί αντίπαλοι των ιμπεριαλιστικών πολέμων, είναι αντίπαλοι της αστικής τάξης που τους προκαλεί, ανεξάρτητα αν στη μια ή την άλλη περίπτωση βρίσκεται σε θέση άμυνας ή επίθεσης.

Ο λαός μας δεν πρέπει να αποδεχτεί να δώσει τη ζωή του, να θυσιάσει τα παιδιά του και το μέλλον του στο βωμό των συμφερόντων της αστικής τάξης, του αστικού κράτους και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών.

Το ΚΚΕ τονίζει την αναγκαιότητα σύνδεσης της αντιπολεμικής πάλης, της πάλης ενάντια σε κάθε επίδοξο εισβολέα, για την υπεράσπιση των συνόρων με την αυτοτελή πάλη που θα βλέπει μπροστά και θα διεκδικεί την εργατική εξουσία.

Οι κομμουνιστές υποστηρίζουν τους δίκαιους, τους επαναστατικούς πολέμους, αυτούς που απελευθερώνουν την εργατική τάξη από τα δεσμά της εκμετάλλευσης.

«Είναι ξεκάθαρο: εκμηδενίζω τον πόλεμο - σημαίνει νικώ το κεφάλαιο» (Β. Λένιν). Γι' αυτό αντιπαλεύουμε τον εγκλωβισμό στην «ιμπεριαλιστική ειρήνη» που διαιωνίζει την καπιταλιστική εκμετάλλευση και προετοιμάζει νέους πολέμους.

Γι' αυτό, μεθοδικά, με ευθύνη προετοιμαζόμαστε καλά και συμβάλλουμε στην προετοιμασία της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, για να ανταποκριθούμε μαζί στα σύνθετα καθήκοντα της επαναστατικής κατάστασης που μπορεί να γεννήσει η καπιταλιστική κρίση και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος. Για να εκπληρώσουμε το πατριωτικό και διεθνιστικό καθήκον, της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας ως συμβολή στην οικοδόμηση νέου τύπου διεθνών σχέσεων που θα βασίζονται στο αμοιβαίο όφελος με άλλα κράτη και λαούς, με την Ελλάδα αποδεσμευμένη από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό.

Εξωτερική πολιτική προς όφελος του ελληνικού λαού, των γειτονικών και των άλλων λαών μπορεί να ασκηθεί από μια εξουσία που εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, έχει τελειώσει με τα μονοπώλια, διαχειρίζεται κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής και η ανάπτυξη έχει κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες.

* Ομιλία του Γιώργου Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στο ΑΠΘ, σε εκδήλωση της Σπουδάζουσας της ΚΝΕ στη Θεσσαλονίκη