Αν ήμουν στη θέση οποιουδήποτε κρατικού ή κοινοτικού αξιωματούχου που μετείχε στη φιέστα της μετεγκατάστασης 30 προσφύγων στο Λουξεμβούργο, θα είχα φροντίσει να παραιτηθώ, παρά να φωτογραφηθώ χαμογελαστός για τις ανάγκες της οργανωμένης επικοινωνιακής ευρωπροπαγάνδας. Όχι γιατί δεν πιστεύω στο συμβολισμό και τα θετικά μηνύματα που θα ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη στην Ε.Ε. ούτε γιατί υποτιμώ το ρόλο των ηγεσιών στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
Αλλά διότι, όταν τα πτώματα ξεβράζονται και οι χιλιάδες στοιβάζονται, είναι εξωπραγματική και προκλητική η διαφημιστική υπερπροβολή μιας σκηνοθετικής επίδειξης αλληλεγγύης και ευαισθησίας. Όσοι τη σκέφτηκαν και τη διοργάνωσαν ζουν σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, κάτι που ισχύει στην περίπτωση των πολιτικών ηγεσιών διεθνώς. Ζουν σε παράλληλο σύμπαν μέσα σε γραφεία-πυραμίδες, κυκλοφορούν με μαύρα οχήματα σε πομπή και σε άδειους δρόμους, περπατούν περιστοιχισμένοι από συνεργάτες, άντρες ασφαλείας, συναδέλφους ή και προεπιλεγμένο “κοινό”, υπάρχουν σε μία εικονική πραγματικότητα, στην οποία όλοι εμείς δεν υπάρχουμε παρά μόνον σαν αριθμοί. Αριθμοί ψήφων, δημοσκοπήσεων, στατιστικών στοιχείων, αριθμοί ανέργων, εργαζομένων φορολογουμένων, αριθμοί κατ’ επάγγελμα, κατά φύλο, κατά ηλικία, αριθμοί κατά μορφωτικό επίπεδο, οικονομική κατάσταση, οικογενειακή κατάσταση, αριθμοί σε γεωγραφική κατανομή, σε ιδεολογική κλίμακα από τα δεξιά ως τα αριστερά, αριθμοί σε διαδηλώσεις, σε διαμαρτυρίες, αριθμοί σε χρέη, σε δάνεια, σε μισθούς και σε συντάξεις, αριθμοί λοιπόν και στο προσφυγικό…
Υπό αυτήν την έννοια οι 30 πρόσφυγες είναι ένας αριθμός που υπηρέτησε πιστά το μόνο κρίκο που ενώνει τους πολιτικούς με τους πολίτες, τους ανθρώπους: τη συμβολική επίδειξη του δεσμού της ηγεσίας με το λαό, μιας που η εξουσία στη δημοκρατία εκπορεύεται από το λαό και ασκείται υπέρ του λαού! Κι επειδή η επίδειξη δεν μπορεί να γίνει σε πραγματικές συνθήκες με εκατοντάδες ή χιλιάδες ανθρώπους, διότι δεν θα είχε τίποτε “ωραίο” να δείξει κι ακόμη χειρότερα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε επικίνδυνη για τους πολιτικούς “εικόνα”, επιλέγεται το ασφαλές διαφημιστικό περιβάλλον. Ντροπή; Όχι, πολιτική…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία της Κυριακής» 8 Νοεμβρίου 2015
Αλλά διότι, όταν τα πτώματα ξεβράζονται και οι χιλιάδες στοιβάζονται, είναι εξωπραγματική και προκλητική η διαφημιστική υπερπροβολή μιας σκηνοθετικής επίδειξης αλληλεγγύης και ευαισθησίας. Όσοι τη σκέφτηκαν και τη διοργάνωσαν ζουν σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, κάτι που ισχύει στην περίπτωση των πολιτικών ηγεσιών διεθνώς. Ζουν σε παράλληλο σύμπαν μέσα σε γραφεία-πυραμίδες, κυκλοφορούν με μαύρα οχήματα σε πομπή και σε άδειους δρόμους, περπατούν περιστοιχισμένοι από συνεργάτες, άντρες ασφαλείας, συναδέλφους ή και προεπιλεγμένο “κοινό”, υπάρχουν σε μία εικονική πραγματικότητα, στην οποία όλοι εμείς δεν υπάρχουμε παρά μόνον σαν αριθμοί. Αριθμοί ψήφων, δημοσκοπήσεων, στατιστικών στοιχείων, αριθμοί ανέργων, εργαζομένων φορολογουμένων, αριθμοί κατ’ επάγγελμα, κατά φύλο, κατά ηλικία, αριθμοί κατά μορφωτικό επίπεδο, οικονομική κατάσταση, οικογενειακή κατάσταση, αριθμοί σε γεωγραφική κατανομή, σε ιδεολογική κλίμακα από τα δεξιά ως τα αριστερά, αριθμοί σε διαδηλώσεις, σε διαμαρτυρίες, αριθμοί σε χρέη, σε δάνεια, σε μισθούς και σε συντάξεις, αριθμοί λοιπόν και στο προσφυγικό…
Υπό αυτήν την έννοια οι 30 πρόσφυγες είναι ένας αριθμός που υπηρέτησε πιστά το μόνο κρίκο που ενώνει τους πολιτικούς με τους πολίτες, τους ανθρώπους: τη συμβολική επίδειξη του δεσμού της ηγεσίας με το λαό, μιας που η εξουσία στη δημοκρατία εκπορεύεται από το λαό και ασκείται υπέρ του λαού! Κι επειδή η επίδειξη δεν μπορεί να γίνει σε πραγματικές συνθήκες με εκατοντάδες ή χιλιάδες ανθρώπους, διότι δεν θα είχε τίποτε “ωραίο” να δείξει κι ακόμη χειρότερα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε επικίνδυνη για τους πολιτικούς “εικόνα”, επιλέγεται το ασφαλές διαφημιστικό περιβάλλον. Ντροπή; Όχι, πολιτική…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία της Κυριακής» 8 Νοεμβρίου 2015
