«Ελπίζω
ότι θα επικρατήσει τελικά ειρήνη στη
Συρία και ότι οι άνθρωποι θα μπορέσουν
να περάσουν τα σύνορα και να να ζήσουν
ελεύθεροι. Και πως οι άνθρωποι εδώ, που
υποφέρουν όπως εγώ, δεν θα συνεχίσουν
να υποφέρουν» έλεγε λίγο αργότερα στους
δημοσιογράφους, μεταφράζοντας τις νότες
σε λέξεις.
Το
ολόλευκο πιάνο που έφερε ειδικά γι'
αυτήν στον καταυλισμό της Ειδομένης ο
διεθνούς φήμης Κινέζος εικαστικός και
ακτιβιστής 'Αι Γουέι Γουέι τοποθετήθηκε
με θρησκευτική ευλάβεια στο μέσο ενός
χωραφιού, που έχει μετατραπεί σε βούρκο
από τις βροχοπτώσεις των τελευταίων
ημερών, ενώ στη δεξιά πλευρά αυτού λίγες
πλαστικές, λευκές καρέκλες περίμεναν
τους θεατές σε αυτή τη διαφορετική
«έκφραση ζωής» - και όχι παράσταση ή
συναυλία, όπως εξηγούσε αργότερα ο
Κινέζος εικαστικός.
Συνοδευόμενη
από τους γονείς της, Σάνα και Νάσερ,
συμπατριώτες της και άλλους πρόσφυγες
του καταυλισμού, αλλά και υπό το βλέμμα
δεκάδων δημοσιογράφων, φωτορεπόρτερ
και τηλεοπτικών συνεργείων από κάθε
γωνιά του πλανήτη, η 24χρονη έβαλε δειλά
δειλά τα δάχτυλά της πάνω στο πιάνο και
άρχισε να παίζει μία από τις αγαπημένες
της μελωδίες. Κάθε φορά που σταματούσε
για να θυμηθεί τον σκοπό, ξανάρχιζε από
την αρχή με μεγαλύτερο πάθος, ενώ η
συγκίνηση ήταν έκδηλη στο πρόσωπό της.
Η
Νουρ, από την πόλη Ντέιρ Εζόρ της Συρίας,
δεν φανταζόταν ποτέ τρία χρόνια πριν
-όταν μέσα στη λαίλαπα του πολέμου
αναγκαζόταν να μετακινείται από μέρος
σε μέρος και να εγκαταλείψει τη μεγάλη
της αγάπη, το πιάνο- ότι η επόμενη φορά
που θα ακουμπούσε τα μακριά, λεπτεπίλεπτα
δάχτυλά της στα πλήκτρα θα ήταν στον
λασπότοπο της Ειδομένης. Εκεί, όπου μια
βαριά σιδερόφραχτη πύλη, που επί περίπου
μια εβδομάδα παραμένει ερμητικά κλειστή,
την κρατά μακριά από τον σύζυγό της, ο
οποίος βρίσκεται ήδη στη Γερμανία.
«Είχα
μεγάλη αγωνία αλλά αισθάνομαι πολύ καλά
που τελικά ακούμπησα, ύστερα από τρία
χρόνια, τα πλήκτρα» είπε στους
δημοσιογράφους που την «περικύκλωσαν»
στο τέλος.
«Αγαπάει
πολύ τη μουσική και το μόνο που θέλει
είναι να βρεθεί στη Γερμανία, όπου ζει
ο άνδρας της, κι εκεί να μπορέσει να
ολοκληρώσει τις σπουδές της. Οι συνθήκες
στο Ντέιρ Εζόρ είναι πλέον ανυπόφορες.
Χωρίς νερό, χωρίς ηλεκτρικό και φαγητό
να μείνουμε εκεί να κάνουμε τι; Εκεί τα
σκεπάζει όλα ο πόλεμος» εξήγησαν στο
ΑΠΕ-ΜΠΕ οι γονείς της νεαρής Σύριας, που
δεν έπαιρναν τα μάτια τους από πάνω της
όσο αυτή έπαιζε πιάνο.
Όπως
και ο 'Αι Γουέι Γουέι, που κρατούμε με
πατρική φροντίδα, ένα μεγάλο νάιλον,
μαζί με άλλα τρία άτομα, για να την
προστατεύσει από τη βροχή, ενώ στο τέλος
δήλωνε βέβαιος πως «η Τέχνη είναι αυτή
που θα μπορέσει να ξεπεράσει τον πόλεμο
και τις πολιτικές που οδηγούν σ' αυτόν».
πηγή:ΕΘΝΟΣ
