Με αφορμή τους νεκρούς που θρηνεί η Αίγυπτος σε αγώνα ποδόσφαιρου και πριν κλάψουμε
δικά μας παιδιά, ανασύρω μια είδηση που μιλούσε για «ραντεβού θανάτου».
Ραντεβού θανάτου ποιού και με ποιους;
Η φράση αναφερόταν χωρίς ούτε στις συζητήσεις ούτε στις
αναλύσεις να διευκρινίζεται ότι στο ραντεβού θα πήγαιναν νέοι άνθρωποι, σχεδόν
παιδιά. Διακόσιοι είκοσι εφτά οπαδοί, νέοι άνθρωποι, οδηγήθηκαν στη ΓΑΔΑ με την
κατηγορία ότι σκόπευαν να συμπλακούν με
οπαδούς άλλης ομάδας σε κανονισμένο ραντεβού...
Ποιοι είναι αυτοί οι νέοι άνθρωποι; Είναι παιδιά από τον Άρη (όχι την ομάδα, τον πλανήτη); Ή μήπως δικά μας παιδιά, που συναντάμε καθημερινά; Από αυτούς τους νέους που τους δηλώνουμε (και μάλιστα πολύ εύκολα) ότι δεν έχουν κανένα μέλλον, όσο κι αν σπουδάσουν, όσο κι αν προσπαθήσουν, γιατί οι «μεγάλοι κάνανε λάθος». Νέοι που μεγάλωσαν κλεισμένοι στο σπίτι και που «δωροδοκήθηκαν» με κονσόλες βιντεοπαιχνιδιών. Νέοι που στριμώχτηκαν σε τάξεις των 30 μαθητών γιατί δεν υπήρχαν αρκετοί εκπαιδευτικοί, που το εκπαιδευτικό μας σύστημα τους είχε ρεζερβέ το τελευταίο θρανίο με την ταμπέλα του κακού μαθητή.
Γιατί αυτά τα παιδιά είχαν την ανάγκη να συμπλακούν και για ποιο πράγμα ήταν έτοιμοι να το κάνουν; Τι ήταν αυτό που έσπρωξε τα παιδιά στη σύγκρουση; Μήπως ήταν ένας τρόπος εκτόνωσης; Άλλωστε αυτά τα αγόρια -γιατί για αγόρια πρόκειται συνήθως- μάθαιναν τόσα χρόνια ότι, όταν στεναχωριούνται, δεν κλαίνε. Η στενοχώρια δεν ταιριάζει στα αγόρια, μάλλον πιο πολύ τους ταιριάζει ο θύμος. Και η χαρά; Η χαρά συνδυάζεται με τη νίκη της εκάστοτε ομάδας. Αφού από μικρά πήγαιναν με τον πατέρα στο γήπεδο μέσα στο συρφετό του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Με μπόλικο ντοπάρισμα από τις οπαδικές εφημερίδες, οι οποίες αντικαθιστούν τα βιβλία, αφού και τα βιβλία δεν είναι για αγόρια.
Αυτά ως προς το ραντεβού. Γιατί θανάτου; Λόγω του «οπλισμού» που αδειάστηκε στην πλατφόρμα του τρένου, μόλις έκανε την εμφάνισή της η αστυνομία. Και αν δεν ήταν μόνο ο «οπλισμός»; Μέσα σε όλα τα άλλα στην κατοχή τους οι «προσαχθέντες» είχαν και ναρκωτικά, όμως κανείς δεν ασχολήθηκε με αυτό. Όπως κανείς δεν ασχολήθηκε πραγματικά με το πρόβλημα. Μείναμε στη «σκοπούμενη πράξη», βρήκαμε τους «δράστες» και «καταδικάσαμε». Δεν ψάξαμε ούτε για ηθικούς αυτουργούς, ούτε για τις ρίζες του προβλήματος. Οι «δράστες», όμως, ήταν παιδιά της δικιάς μας κοινωνίας και αυτό πονάει.
Ποιοι είναι αυτοί οι νέοι άνθρωποι; Είναι παιδιά από τον Άρη (όχι την ομάδα, τον πλανήτη); Ή μήπως δικά μας παιδιά, που συναντάμε καθημερινά; Από αυτούς τους νέους που τους δηλώνουμε (και μάλιστα πολύ εύκολα) ότι δεν έχουν κανένα μέλλον, όσο κι αν σπουδάσουν, όσο κι αν προσπαθήσουν, γιατί οι «μεγάλοι κάνανε λάθος». Νέοι που μεγάλωσαν κλεισμένοι στο σπίτι και που «δωροδοκήθηκαν» με κονσόλες βιντεοπαιχνιδιών. Νέοι που στριμώχτηκαν σε τάξεις των 30 μαθητών γιατί δεν υπήρχαν αρκετοί εκπαιδευτικοί, που το εκπαιδευτικό μας σύστημα τους είχε ρεζερβέ το τελευταίο θρανίο με την ταμπέλα του κακού μαθητή.
Γιατί αυτά τα παιδιά είχαν την ανάγκη να συμπλακούν και για ποιο πράγμα ήταν έτοιμοι να το κάνουν; Τι ήταν αυτό που έσπρωξε τα παιδιά στη σύγκρουση; Μήπως ήταν ένας τρόπος εκτόνωσης; Άλλωστε αυτά τα αγόρια -γιατί για αγόρια πρόκειται συνήθως- μάθαιναν τόσα χρόνια ότι, όταν στεναχωριούνται, δεν κλαίνε. Η στενοχώρια δεν ταιριάζει στα αγόρια, μάλλον πιο πολύ τους ταιριάζει ο θύμος. Και η χαρά; Η χαρά συνδυάζεται με τη νίκη της εκάστοτε ομάδας. Αφού από μικρά πήγαιναν με τον πατέρα στο γήπεδο μέσα στο συρφετό του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Με μπόλικο ντοπάρισμα από τις οπαδικές εφημερίδες, οι οποίες αντικαθιστούν τα βιβλία, αφού και τα βιβλία δεν είναι για αγόρια.
Αυτά ως προς το ραντεβού. Γιατί θανάτου; Λόγω του «οπλισμού» που αδειάστηκε στην πλατφόρμα του τρένου, μόλις έκανε την εμφάνισή της η αστυνομία. Και αν δεν ήταν μόνο ο «οπλισμός»; Μέσα σε όλα τα άλλα στην κατοχή τους οι «προσαχθέντες» είχαν και ναρκωτικά, όμως κανείς δεν ασχολήθηκε με αυτό. Όπως κανείς δεν ασχολήθηκε πραγματικά με το πρόβλημα. Μείναμε στη «σκοπούμενη πράξη», βρήκαμε τους «δράστες» και «καταδικάσαμε». Δεν ψάξαμε ούτε για ηθικούς αυτουργούς, ούτε για τις ρίζες του προβλήματος. Οι «δράστες», όμως, ήταν παιδιά της δικιάς μας κοινωνίας και αυτό πονάει.
Πηγή ένα ρεπορτάζ στην «ΕΠΟΧΗ», που επιμελήθηκαν οι : Μαρίνα
Καλλέργη, Χάρης Φραντζής
